Recensie De Smurfen integraal 3 HC 1970-1974
door Peyo, Delporte en anderen

Eén van de sterkste verkoopargumenten voor het aanschaffen van integrale bundelingen zijn de dossiers met achtergrondinformatie, illustraties en foto's die er in opgenomen zijn. De meerwaarde van die dossiers wisselt.
Zo vond ik het dossier van de derde Chlorophyl integrale erg summier.
Het dossier in de derde Smurfen-bundel 1970-1974 is daarentegen weer fantastisch! Meer dan zestig pagina's dik en gevuld met Smurfenpublicaties uit Robbedoes die nooit enig album haalden (voornamelijk geïllustreerde verhalen), zelden geziene foto's van Dupuis-auteurs en een inkijkje in het leven van alledag in Studio Peyo, waar de ene klasbak na de andere aangesteld werd als assistent. Lang duurde zo'n samenwerking vaak niet, want de assistenten van Peyo hadden méér in hun mars en stootten binnen afzienbare tijd door naar een éigen serie in Robbedoes.
Roger Leloup (Yoko Tsuno) is recordhouder en was slechts voor een paar platen de rechterhand van Peyo.
Ook krijg je een inkijkje in het ontstaan van de Smurfen-verhalen in deze derde integrale waarin onder andere alle Smurfen-gags verzameld zijn die speciaal voor Margriet vervaardigd werden. Peyo bedong dat hij ze tevens in Robbedoes mocht publiceren. Slim, twee keer vangen. Dat Margriet akkoord ging toont aan wat een major force De Smurfen begin jaren zeventig waren. Ikzelf herinner me dat nog goed: de Smurfen waren in mijn jonge jaren óveral.
Alleen de álbums zag je hier in de buurt nérgens...


Ook op één pagina blijken de Smurfen prima te functioneren. Niet alle grappen zijn even sterk, maar de meeste hebben de tand des tijds prima doorstaan en zijn ook vandaag de dag nog leuk om te lezen.
Dat geldt in nog hogere mate voor de lange(re) verhalen in deze bundel: De leerlingsmurf en vooral Smurfe koppen en koppige Smurfen. Daarin ontstaat er een taalstrijd tussen Noord- en Zuidsmurfen, die elk een eigen 'dialect' spreken.
De één gebruikt een smurfentrekker om een fles wijn te ontkurken, de ander een kurkensmurfer.
En is het nou Smurfkapje óf Roodsmurfje?
Het verhaal vindt z'n oorsprong in de gesprekken tussen Peyo en schrijver Yvan Delporte die over dit soort zaken eindeloos konden discussiëren (waarbij Peyo steevast aan het langste eind trok), maar meer nog wordt hiermee in zo'n onschuldig lijkend kinderstripje als De Smurfen de vinger op de zere plek gelegd van de Belgische taalstrijd.
Actualiteit en maatschappijkritiek was in de Smurfenverhalen opvallend vaak (en vaak onopvallend) aanwezig.
Daarbij reageerde Peyo niet primair op het nieuws van de dag en de feiten, maar op de mechanismen daarachter, waardoor zijn Smurfenstrips tijdloos zijn.
Dankzij de dossiers ga je dat als lezer nóg meer waarderen...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!