Recensie Het orakel van de maan 1. De meester van de Abruzzen 2. Venetiaanse minnaars 3. De rode capes 4. De dochter van de wijze 5. Esther en Elena door Griffo, Frederic Lenoir & Rodolphe

Recensie Het orakel van de maan 1. De meester van de Abruzzen 2. Venetiaanse minnaars 3. De rode capes 4. De dochter van de wijze 5. Esther en Elena door Griffo, Frederic Lenoir & Rodolphe

 

Recensie Het orakel van de maan
1. De meester van de Abruzzen
2. Venetiaanse minnaars
3. De rode capes
4. De dochter van de wijze
5. Esther en Elena
door Griffo, Frederic Lenoir & Rodolphe

 

Met Het orakel van de maan leverde schrijver Frédéric Lenoir een historische bestseller af. Daarbij is 'historisch' eerder een genre-aanduiding dan een kwalificatie. Lenoir is er eerder op gericht een pakkend verhaal te vertellen dan een historisch accurate vertelling.
Hij bewerkte zijn bestseller zelf (met behulp van Rodolphe) voor een stripuitvoering die met het zojuist verschenen vijfde deel afgesloten wordt.
Het tempo ligt hoog, zowel van verhaal als van tekenwerk. Griffo tekent goed, maar snel. Zijn werk doet me een beetje denken aan het latere werk van de Nederlander Dick Matena.
Zowel Matena als Griffo zijn zeer getalenteerd, maar zijn met het verstrijken van de jaren wat ongeduldig geworden.
Het sluit in dit geval eigenlijk wel goed aan bij het moordende tempo van het verhaal.


Giovanni Tratore is een speelbal van het lot en van zijn eigen emoties.
Zijn avontuur begint als hij – een arme boerenzoon – verliefd wordt op de adelijke Elena. Hij klimt op haar zolder om dicht bij haar te kunnen zijn, maar valt helaas met zoldering en al haar slaapkamer binnen. Wat hem vervolgens allemaal overkomt is haast té fantastisch. Hij beklimt de maatschappelijke ladder omhoog, maar ook weer omlaag. Hij wijdt zich aan God, maar kiest dan toch voor de liefde. Hij bekwaamt zich met het zwaard, maar blinkt ook uit met het penseel. Hij blijft zijn eerste liefde trouw, maar trouwt toch met een ander.
En net als je er aan gewend bent geraakt dat hij zich er altijd uit redt, valt toch voor hem het doek.


Neem het met de geloofwaardigheid van dit alles niet te nauw, Het orakel van de maan biedt in eerste instantie vermaak.
De razende start moet aan het eind enigszins bekocht worden, het verhaal begint – met name in het afsluitende deel – wat te sukkelen. Als dan toch de finish gehaald wordt, is ons eindoordeel niet al te streng: Vermakelijk, zonder poespas. Een papieren ritje in een achtbaan.
Niets mis mee, het is ook wel eens fijn een stripserie te lezen waarbij je het verstand op stand-by kunt zetten en je effe lekker kunt ontspannen...

 

(HH)

Interesse? Koop het album hier!