Recensie Jack Cool HC 01 1966 Enkele dagen voor Jezus Grijstus...
door Olivier Mangin & Jack Manini

Hippies, er wordt altijd een beetje lacherig over gedaan. Bloemenkinderen serieus nemen is blijkbaar moeilijk. Achteraf was hun visie ook wat al te naïef, maar het kan niet ontkend worden dat hun korte bloeiperiode een indruk nagelaten heeft op latere generaties, al berust die dan ook voornamelijk op onbegrip.
Ook ikzelf maakte aanvankelijk de fout om Jack Cool – een strip over hippies – niet al te serieus te nemen. Nou werkt een titel als Jack Cool en een onderteitel als Enkele dagen voor Jezus Grijstus daar ook niet echt positief aan mee, dus vergeef ik dat mezelf maar.


Jack Cool is een privédetective die zo weggelopen lijkt uit Terry Gilliam's Fear and loathing in Las Vegas en Jezus Grijstus is zo gedoopt door de Merry Pranksters, in wiens kamp Grijstus op een dag verward en vuil binnenstrompelt. Grijstus' vrouw huurt Jack Cool in om haar man te vinden, die zonder enige aanleiding verdween, haar en het bedrijf waar hij de scepter over zwaaide stuurloos achterlatend. Jack heeft niet veel moeite hem op het spoor te komen en blijkt – in weerwil van zijn verschijning – wel degelijk een goede detective...
Al is de ommezwaai van keurig getrouwde vader en directeur naar een in een commune levende hippie groot, Grijstus lijkt zijn plek wel gevonden te hebben temidden van de Merry Pranksters. Hij brengt wat broodnodige doortastendheid en organisatietalent in, waardoor de pranksters weer mobiel worden en hun roadtrip kunnen voortzetten.

Pas achterin het boek blijkt dat de auteurs niet zomaar wat hippie-clichées achter elkaar hebben geplakt, maar zich terdege hebben ingelezen in de materie: De Merry Pranksters hebben echt bestaan, en stonden – net als in de strip – onder leiding van Ken Kesey. Met een in psychedelische kleuren beschilderde bus doorkruisten ze Amerika van Oost naar West.
Een roadtrip in de breedste betekenis van het woord. LSD was in ruime mate voorhanden in de bus en ook in de oorsprong en het gebruik van deze drug hebben de auteurs zich, blijkens het dossier, verdiept.
Of Jack Cool écht een goede strip is moet nog blijken als het afrondende tweede deel de puntjes op de i gaat zetten, maar totnogtoe zijn de voortekenen gunstig.
Manini en Mangin doen in ieder geval een poging Ken Kesey en zijn 'vrolijke grappenmakers' serieus te nemen.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!