Recensie Amorostasia HC
door Cyril Bonin

Er wordt in onze maatschappij nogal hoog opgegeven over de verliefdheid.
Snap ik niets van. Ik vind verliefd zijn verschrikkelijk! Je hebt ineens nog maar nauwelijks controle over je lijf en je gedrag. Zelfs zeer verstandige mensen beginnen wartaal uit te slaan en de efficiëntste werkers laten alles verslonzen. En dan heb ik 't nog niet eens gehad over dat verdraaide gekriebel in je buik, de slapeloosheid en het verlies van eetlust.
Zou je dezelfde symptomen ervaren – zonder dat er een geliefde in het spel was – je zou rap naar het ziekenhuis rennen!
Verliefdheid is een zíekte.
Van dat gegeven gaat ook Cyril Bonin uit in zijn nieuwe strip Amorostasia.

Er heerst een vreemde epidemie. De artsen weten zich geen raad met de ziekte en komen niet verder dan er de wat vreemde naam Amorostasia aan geven. Wie namelijk gegrepen wordt door Amor verstart en verandert in een standbeeld.
Er is – ogenschijnlijk – geen direct levensgevaar, de symptomen lijken een beetje op die van een winterslaap, maar wie wil de rest van zijn leven slijten als standbeeld, al is het dan ook in de armen van een geliefde?
Niemand, maar tegelijkertijd geldt ook dat wie in de armen van zijn geliefde níet versteend... niet echt verliefd is.


Een interessant gegeven en Bonin werkt het heel verdienstelijk uit, maar toch maakt Amorostasia niet de indruk die Bonin's vorige boeken De donkere kamer, The time before en Schijn bedriegt op ons achterlieten.
Komt dat door Bonin's (of de uitgever's) keuze om dit album in zwart-wit uit te brengen?
Met Bonin's tekenwerk is niets mis (al is het onorthodox), maar het gebrek  aan kleur maakt het allemaal wat levenloos en grauw. Heeft Bonin een al even sombere kijk op de verliefdheid als ondergetekende?
Niet helemaal, want hij laat het album fraai poëtische eindigen, al wordt daarbij het hoe en waarom van de 'aandoening' niet uit de doeken gedaan.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!