Recensie De Rode Ridder Red Rider
1. De zevende scherf
2. Teufelsberg
3. Het huis Merlijn
door Stedho & Lectrr

Uitgeverij Standaard heeft in het verleden wel eens geprobeerd om iets met strips te doen buiten hun kaskrakers Suske & Wiske, De Rode Ridder e.d. om, maar al die projecten strandden jammerlijk, de stripliefhebber achterlatend met niet afgemaakte series.
Niet meer doen dus Standaard, gewoon aan anderen overlaten!
Maar áls je dan iets bijzonders gaat doen met bijvoorbeeld De Rode Ridder, dan is het misschien wel handig dat ook óp de albums te zetten. Toen deel 1 van Red Rider uitkwam dacht ik even dat Standaard zich toch weer ging vergijpen aan een nieuwe strip. Tot zo'n nagging doubt in mijn achterhoofd me zei dat dit wel eens de Rode Ridder spin-off kon wezen, waarover ik iets gelezen had op stripspeciaalzaak.be.
Aan niets is te zien dat Red Rider eigenlijk de Rode Ridder is. Nou ja.. Wie góed kijkt ziet op het eerste album Johan de rode ridder in de schaduw die de Red Rider op de muur werpt...
Het paard is verwisseld voor een stoere motor, de ridder werd Navy seal en Johan werd Red.
En Merlijn is aan de dope. En niet een klein beetje.
In een kwakkelend circus treedt hij op als goochelaar, maar hij is beter in het laten verdwijnen van genotsmiddelen dan in een beetje fatsoenlijk konijnen uit hoeden tevoorschijn toveren. 'Ontgoochelaar' is een betere omschrijving van wat hij doet dan 'goochelaar'.

Red is pakjeskoerier. Groot gelijk. Waarom moet het altijd ambitieus?
Maar als hij een pakje voor Merle Fairweather (aka Merlijn) moet afleveren begint een onvermijdelijk balletje te rollen. Een balletje dat duidelijk maakt waarom Merlijn zichzelf vergiftigt en waardoor Red – hoe afwijzend hij er ook tegenover staat – toch weer de held moet gaan uithangen.
Het tekenwerk van Stedho past precies bij dit duistere verhaal. Het is wild, het is smerig, het zit vol vaart.
Net als Lectrr's verhaal. Zoveel vaart eigenlijk dat de ontknoping wat gehaast overkomt. En wat clichématig, toch. Ondanks goede vondsten komt het neer op een ontknoping die deze zeer kritische lezer van fantasy-strips al wel zo'n beetje zag aankomen.
Maar eerlijk is eerlijk: een verhaal als dit heeft gewoon een megalomane machtswellusteling met occulte trekjes nodig.
Na deze drie delen – die in móórdend tempo verschenen – schijnt het écht afgelopen te zijn met Red Rider.
Jammer, want ik heb 't met plezier gelezen en heb het idee dat er in deze setting nog wel 't één en ander te vertellen viel.
De Rode Ridder zoals je hem nog nooit zag, al heeft het met die strip slechts heel in de verte wat te maken.
Na een (artistiek) succesvolle facelift van de normale reeks is dit het tweede geslaagde Rode Ridder- project van de laatste jaren. Ik ben geen groot liefhebber van het Standaard-fonds en zal dat door Red Rider niet worden, maar ik moet zeggen: Standaard is goed bezig.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!