Recensie De Rode baron
1. Tussen de kogels door
2. Bloedregen
3. Donjons en draken
door Carlos Puerta & Pierre Veys

Wat is de drijveer van een psychopaat? Macht, toch?
Pierre Veys voert in zijn driedelige serie De Rode baron een verklaring aan voor het succes van Eerste Wereldoorlog gevechtspiloot baron Manfred von Richthofen.
Die wist een verbluffend aantal vijandelijke vliegtuigen neer te halen, bleef langer in de lucht en in leven dan bij een jachtvlieger voor mogelijk werd gehouden en provoceerde bovendien de vijand door zijn kist felrood te kleuren, waaraan hij zijn bijnaam te danken had.
Het psychologische effect van die kleur moet niet onderschat worden. Rood is een kleur die geassocieerd wordt met gevaar en vaak wrevel opwekt. Piloten konden bijna niet anders dan zich opwinden over een vijand die zijn kist juist éxtra zichtbaar maakte. En dat is precies wat Von Richthofen wilde volgens Veys, want hij rust hem uit met een zesde zintuig. Heftige emotie bij zijn aanvallers stelde de baron in staat hun acties en handelingen te voorspellen zodat hij ze de pas kon afsnijden.
Het klinkt wat vaag, maar verklaart wel Von Richthofen's succes in de luchtgevechten die hij voerde.

Wat de strip verder interessant maakt zijn de gevoelens die de Rode Baron zélf ervaart als hij weer eens een vijand naar beneden haalt. Hij geniet met volle teugen! Koel en berekenend een ander van het leven beroven geeft hem blijkaar een ultiem gevoel van macht. Von Richthofen voelt geen wroeging maar slechts een zeer, zeer voldaan gevoel. Dat hij het vaderland ermee verdedigde werd bijzaak.
Van Richthofen was een psychopaat!
Het is een goed uitgangspunt voor deze strip, die verder opvalt door de vreemde tekeningen. Zijn het nou bewerrkte foto's of zijn het kleine schilderijtjes? Vermoedelijk iets van beiden. Feit is dat het er allemaal hyperrealistisch uitziet.
Carlos Puerta weet door zijn kleurgebruik echter toch een extra dimensie toe te voegen en met name als hij snelheid uit moet beelden – essentieel bij het in beeld brengen van luchtgevechten – maakt hij zeer effectief gebruik van fotografische vervaging, waardoor het echtheidsgevoel nog verhoogd wordt.
Prima luchtvaartstrip dus, met één kanttekening. Veys is erg abrupt. Zo eindigt deel één zonder enige vorm van afronding als een vijandelijk vliegtuig neerstort in een kerk en eindigt de serie met een – dan uiteindelijk tóch – neertuimelende Baron von Richthofen. Dat daarmee een eind aan zijn avonturen komt moge de lezer duidelijk zijn, maar een epiloogje, een conclusie of een fraaiere afsluiting was welkom geweest...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!