Recensie De ridders van Heliopolis HC 01 Nigredo, de zwarte fase
door Jeremy & Alejandro Jodorowsky

Striptekenaar Jérémy begon als assistent van Philippe Delaby (Murena), kreeg een eigen strip Barracuda op scenario van Jean Dufaux toebedeeld en voltooide na Delaby's onverwachte dood diens Klaagzang van de verloren gewesten.
Barracuda ging voortvarend van start, maar zowel het verhaal als de tekeningen gleden af. Jérémy verdween van mijn lijstje met te volgen auteurs.
Maar zo snel gaf Jérémy het niet op, om me over te halen toch vooral zijn werk een kans te blijven geven vroeg hij topscenarist Jodorowsky om een verhaal. Die stemde toe en zo zat ik afgelopen zondag tóch weer een album te lezen dat getekend was door Jérémy...

Jodorowsky bewijst met De ridders van Heliopolis maar weer eens een echte meester te zijn. Zijn uitgangspunt is een historische kruimel: Toen Lodewijk XVI en zijn vrouw onder de guillotine ten prooi waren gevallen aan de revolutie werd hun zoon Lodewijk XVII gevangen gezet. Verzwakt door de slechte omstandigheden overleed de jongen een kleine tweeënhalf jaar later in gevangenschap. De arts die de lijkschouwing deed sneed het hart van de jongen er uit, en nam het mee naar huis. Zoals vaker kwam er al snel een geruchtenstroom opgang: De gestorven jongen zou niet Lodewijk XVII geweest zijn. Diverse profiteurs claimden de werkelijke troonopvolger te zijn, waaronder zelfs één van Afrikaanse afkomst!
Nog onlangs werd het hart (dat blijkbaar al die tijd bewaard was gebleven) gebruikt voor een DNA-test die uitwees dat de gestorven gevangene in 1795 wel degelijk Lodewijk XVII was geweest. Maar dat laatste zijn feiten, daar kan een stripmaker als Jodorowsky niets mee. Met de geruchten des te meer...

Jodorowsky gebruikt de historische gegevens van het bovenstaande verhaal als uitgangspunt voor zijn– overigens niet historische – verhaal. Zoals gewoonlijk is wat Jodorowsky schrijft fantasy en ook in dit verhaal kan hij het weer niet laten een fysieke rariteit op te voeren. Schiep Jododrowsky ooit een held die geheel gezond van lijf en leden was? Je vraagt je af hoe hij er op komt, maar dat het werkt is zeker.
Ook De ridders van Heliopolis is weer een boeiend en goed doortimmerd stripalbum geworden, dat veel moois voorspelt voor de drie nog te verschijnen delen. Het tekenwerk van Jérémy is er aanzienlijk op vooruit gegaan en ziet er prima uit. Misschien was de druk voor zo'n jonge tekenaar gewoon wat te groot, want hij bewijst met dit album dat hij een grote serie met een grote schrijver waar kan maken.
Jérémy kan gerust zijn: hij is weer helemaal terug op mijn lijstje met te volgen striptekenaars...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!