Recensie Antarctica HC
1. Bedrog
2. Overwintering
3. 908 Zuid
door Bernard Kolle & Jean-Claude Bartoll

Al te hoopvol was ik na het lezen van deel 1 van Antarctica niet. Wat een idee: een liefdesgeschiedenis verweven met een keiharde geografische strijd om de Zuidpool. Kon er liefde opbloeien op het meest barre stuk land dat onze aarde kent? Kan er überhaupt iets bloeien op Antarctica? Nee. Het enige leven dat het er uithoudt (je snapt niet hoe) doet dat slechts met de grootste moeite en waagt zich zeker niet in het binnenland. Aan de rand van het zuidelijkste continent vind je nog wat pinguïns en robben, maar geen levend wezen waagt zich verder landinwaarts. Behalve het slimste – en tegelijk het domste – wezen dat de evolutie heeft voortgebracht: de mens.
In 1911 vertrok Scott naar de Zuidpool met als doel die als eerste mens te betreden. De Noor Amundsen bedacht zich toen hij – op weg de Noordpool te gaan veroveren – hoorde dat Peary hem voor was geweest en wendde ook de steven naar de tegenpool. Het is een bekend verhaal: Amundsen won; Scott verloor, zowel de strijd als zijn leven (en dat van al zijn metgezellen).

 
Stripschrijver Jean-Claude Bartoll breidt de groep omgekomen mannen uit en voegt er een vrouw aan toe. Dat is an sich al ongeloofwaardig. Het feit dat deze vrouw als een soort verstekelinge meeging op die fatale reis naar de pool is al helemaal absurd. Slechts de meest geharde en getrainde kerels wisten overeind te blijven in het vijandige klimaat van de antarctische streken. Een jonge vrouw als Maureen uit een bescherm milieu die lichamelijk nooit iets harders te verduren kreeg dan een wandelingetje op zondag had het niet langer dan toen minuten overleefd indien ze in haar eentje achter Scott, Oates, Bowers, Wilson & Evans aan was gegaan.
Heel iets aannemelijker is het lot van haar geliefde Knut, die volgens Bartoll met Amundsen en drie andere mannen de Zuidpool bereikte en heelhuids terugkeerde van de expeditie. Maar we kennen de namen van de Noren die Amundsen vergezelden en daar was geen Knut bij!
Het kan heel interessant zijn om fictie te verweven met waargebeurde feiten, dat gebeurt dat in veel historische stripverhalen, met veel succes. Meestal beperkt de scenarist zich daarbij tot figuren uit de nabijheid van de uit de geschiedschrijving bekende personen.
Bartoll niet en daarmee maakt hij het de lezer moeilijk om zijn verhaal serieus te nemen.
Zijn állergrootste fout is mijns inziens echter dat hij in Antarctica een liefdesgeschiedenis probeert te combineren met een groots heldenepos en daarmee twee heel verschillende doelgroepen eigenlijk allebei in de kou laat staan. Geloof me, ik ben dol op contrasten en weet dat het combineren van uitersten interessante verhalen kan opleveren, maar wat Bartoll hier probeert is al te dol...
Best jammer, want ik zou graag méér strips lezen over de strijd om de Polen en het tekenwerk van tekenaar Bernard Kölle verdient een beter verhaal.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!