Recensie Heer Bommel en Tom Poes Het lastpak
door Henrieke Groothuis & Henk Hardeman naar Marten Toonder

Wie dacht dat het met het huwelijk van Bommel & Doddeltje afgelopen was met de avonturen van Heer Bommel en Tom Poes, die heeft het mis. Toegegeven, de afgelopen dertig jaar verscheen er weinig dat ècht die titel waard was, maar nu zijn er dan toch heuse opvolgers voor Marten Toonder gevonden in de personen van Henrieke Goorhuis (tekeningen) en Henk Hardeman (tekst).
Het lastpak is hun eersteling en de titel belooft veel goeds. Typisch Toonderiaans.


Het begint er allemaal mee dat Bommel zich toch een beetje begint te vervelen in zijn voorvaderlijke kasteel dat door Doddeltjes toedoen veel knusser aandoet dan het ooit deed. Dan komt er een klein ventje met een enorme rugzak aanwandelen. Zijn 'lastpak' ontlast heer Bommel, die zich terstond een stuk fitter en vrolijker voelt. Maar als hij het mannetje – dat zwaar gebukt gaat onder de enorme last die al dat ontlasten tot gevolg heeft – de helpende hand toesteekt wordt hijzélf opgezadeld met het lastpak...


Hardeman weet niet alleen qua taalgebruik de juiste toon aan te slaan, zijn Heer Bommel & Tom Poes-debuut ademt ook de juiste sfeer. Hoewel de tijd ook in Rommelgem niet stil heeft gestaan en er hier en daar smartphones en I-pads gesignaleerd kunnen worden, verplaatst de markies zich nog immer per draagkoetsje. Al is Grootgruts kruidenierswinkel veranderd in een supermarkt; de wereld waarin beer en poes zich bewegen is niet wezenlijk veranderd. Sterker nog: Net als in Toonders hoogtijdagen strijden ze tegen vernieuwing en vervlakking.
Eigenlijk moet alles bij het oude blijven, als u begrijpt wat ik bedoel.
Je kunt van Hardeman niet verwachten dat hij zich meteen kan meten met het béste werk van Toonder, maar het moet gezegd dat Het lastpak zeker niet misstaat in het oeuvre van Toonder en zich prima staande kan houden ten opzichte van gemiddelde Tom Poes-verhalen van de meester zelf.
Het tekenwerk van Henrieke Groothuis is ook dik in orde.
Veel eigenheid heeft het niet en je zou haar kunnen verwijten slaafs in de voetsporen van Toonder en diens discipelen te treden, maar dat is ongetwijfeld haar opdracht geweest.
Als er stemmen opgaan dit boek op het tekenwerk af te keuren, dan is er iemand muggen aan het ziften.
Alles OK, dus met deze vertraagde doorstart?
Nou...
De tekststrip vormt een buitenbeetje in de wereld van de negende kunst. Hoewel Toonder de vorm het beste beheerste en er een meerwaarde aan gaf, blijft dit soort van strips toch een beetje een spagaat maken tussen strip geïllustreerd verhaal.
Als Groothuis en Hardeman voor eenzelfde vorm hadden gekozen had ik daar geen kritiek op gehad, maar zij hebben het aantal stripplaatjes drastisch teruggebracht. In Het lastpak tref je dusdanig weinig plaatjes aan dat er van strip eigenlijk geen sprake meer is.
De kwaliteit van het gebodene is prima, maar dit is géén strip en géén tekststrip.
Een voor mij onbegrijpelijke keuze...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!