Recensie Robbedoes Oneshot 10
Het licht van Borneo door Frank Pe & Zidrou

In Het licht van Borneo – het tiende deel in de Robbedoes Oneshot-serie – laten Frank en Zidrou een oude bekende terugkeren. Noë, uit Franquin's Bravo Brothers, heeft een baantje bij circus Mondo. Hij is geweldig met dieren, maar met mensen weet hij niet om te gaan.
Zelfs tegenover zijn eigen vlees en bloed weet hij zich niet te gedragen. Zijn dochter arriveert uit Canada en Noë weet zich geen raad met het pubermeisje. Hij vraagt Robbedoes of ze bij hem mag logeren. Dat mag, Robbedoes zit na een fikse aanvaring met de hoofdredactrice van Humo zonder werk en vindt het niet erg de puber wat in het oog te houden terwijl een lerares hem de basisprincipes van de schilderkunst probeert bij te brengen.
Robbedoes is niet de enige die met verf en kwasten in de weer is. De geheimzinnige bedenker van een nieuwe stroming in de schilderkunst – het Zooïsme – zet de kunstwereld op haar kop met revolutionaire, naar de natuur geschilderd kunst. Of nou ja: de kunstwereld is het er niet over eens of het Zooïsme wel valt onder kunst met een grote K. Maar over één ding zijn zelfs de grootste criticasters het eens: Mooi is het werk van de schilder die onbekend wenst te blijven wel.
Daarnaast heeft Robbedoes ruzie met Kwabbernoot; verdiept de Graaf van Rommelgem zich in een niet op aarde voorkomende zwarte paddestoel die de planeet dreigt te overwoekeren en moet Robbedoes aan de bril...

Hoewel de auteurs zich de ruimte gunnen met dit 92 pagina's tellende album is het toch allemaal wat te veel van het goede.
Het zwarte paddestoelen subplot lijkt er enkel bij gesleept om de graaf een rol te laten vervullen en voegt weinig toe aan het geheel.
Het komt niet vaak voor dat stripschrijver Zidrou me teleurstelt, maar deze keer kan ik er niet omheen. Waarschijnlijk ligt de 'fout' niet zozeer bij hem als bij striptekenaar Frank Pé (hier voor het eerst getooid met achternaam), die het verhaal bedacht en toen hij er in vastliep Zidrou's hulp inriep.
Het tekenwerk van Frank is dik, dik in orde. Niemand kan zo mooi dieren tekenen, behalve misschien Guarnido van Blacksad, maar het verschil tussen deze twee dierentekenaars is enorm: Guarnido's dieren zijn behept met de erfzonde; Franks' dieren zijn puur en onschuldig. En juist dát weet hij zo mooi op papier over te brengen.
Het licht van Borneo is geheel naar verwachting een dromerige, licht poëtische strip geworden, met een prachtige bladschikking.
Al Franks' werk (Ragebol, Zoo) heeft dat kenmerk en hij heeft zichzelf qua tekenwerk geen geweld aangedaan, maar de strip helemaal naar zich toegetrokken.
Jammer dat hij het verhaal topzwaar heeft gemaakt. Het leest prima en er valt genoeg te genieten, maar het is niet geworden wat we er van verwacht hadden.
Met minder had er meer in gezeten...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!