Recensie De tuin van Daubigny
door Luc Cromheecke & Bruno de Roover

Een kunstenaar moet lijden.
Die kreet hoor je vaak en hoewel gekte en genialiteit vaak dicht tegen elkaar aanschurken zijn er ook geniale kunstenaars geweest die wél een fijn leven geleid hebben en toch mooie kunst hebben gemaakt.
Maar ze vallen minder op. Wie zijn eigen oor afsnijdt krijgt meer publiciteit!
Van Gogh was een groot liefhebber van het werk van landschapsschilder Charles-François Daubigny en betoonde hem eer met zijn schilderij De tuin van Daubigny.
Ik moet toegeven dat ik de man en zijn werk niet kende, ondanks een opleiding aan een kunstacademie.
Misschien juist door het haast geruisloze leven dat de man leidde.



Striptekenaar Luc Cromheecke stuitte op het werk van Daubigny toen hij zich ging verdiepen in het schilderen van aquarellen en landschappen. Daubigny was één van de eerste 'buitenschilders'. Verf was in Daubigny's tijd voor het eerst beschikbaar in tubes en dat maakte het mogelijk elders dan alleen in het atelier te schilderen.
Veel is er over het leven van Daubigny niet bekend, en daarom hebben Cromheecke en scenarist Bruno de Roover hun album opgebouwd uit enkele anekdotes uit het leven van de schilder, die tezamen toch een vrij compleet beeld geven van de man en zijn psyche.
Het tekenwerk van Cromheecke (Tom Carbon, Taco Zip, Het godvrrgeten eiland) heeft me altijd al bekoord. Hij heeft een lekker losse, komisch stijl. Voor dit album heeft hij de inkleuring aangepast zodat zijn tekenwerk meer aansluit bij een stripbiografie dan bij de kolderieke gagstrips die hij normaal gesproken maakt.
Bruno de Roover (Cafe Cowala) maakt van Daubigny een mens van vlees en bloed. Een dromer die alles over heeft voor zijn werk.
Hij is letterlijk dól op de natuur en kan er maar geen genoeg van krijgen. Als het maar even kan is hij buiten te vinden.
Hij vindt zijn stijl als hij een duivel probeert te schilderen op een schilderij van een woeste rotspartij. Hij krijgt de duivel maar niet goed op het doek en laat hem er ten einde raad af. 'Dat is 't!' beseft hij zich opeens.
Vanaf dat moment schildert hij enkel nog flora en fauna en zijn er geen mensfiguren meer te vinden op zijn doeken.
Daubigny komt niet over als een getormenteerd kunstenaar, maar als een sympathiek en gepassioneerd mens.
De termen 'gepassioneerd' en 'sympathiek' zijn ook van toepassing op stripmakers Cromheecke en De Roover.
En op het album dat ze samen maakte als eerbetoon aan deze bijzondere schilder.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!