Recensie Berlin Avenue HC
door Marcel Rouffa

De tijd van de Grote Oorlog was ook de tijd van de grote dichters. Wat popmuziek was voor de Vietnamoorlog, dat waren gedichten voor de Eerste Wereldoorlog. De jonge mannen die de loopgraven ingejaagd werden hadden geen Paint it black en We gotta get out of this place om stoom af te blazen, maar deden dat met Tennyson en zijn kompanen.
Veel soldaten schreven hun ellende van zich af in hun eigen gedichten. In Berlin Avenue beantwoordt Henshaw de vraag van zijn door shellshock getroffen vriend – hoe hij zo gezond door al deze ellende komt?: ‘Misschien omdat ik kan schrijven?’
Marcel Rouffa heeft zich grondig verdiept in de materie waar hij over schrijft en tekent. De Eerste Wereldoorlog houdt hem al járen in de ban. Er verschenen links en rechts al eerder kleinschalige publicaties van zijn hand over de Eerste grote wereldbrand, maar Berlin Avenue is zijn eerste reguliere stripboek over het onderwerp.
Zijn tekenwerk is niet spectaculair, maar wel effectief en dat geldt eigenlijk ook voor het verhaal dat hij vertelt.


De soldaten in hun ‘loopgraafdorpen’ proberen er ook maar van te maken wat er van te maken valt en geven hun loopgraven straatnamen als Pyramid Alley, London Allee en Menin Road. Brighton Pier ontstond toevallig, toen een Duitse granaat vlak bij de Engelse loopgraven insloeg. De krater wordt bij de loopgraven aangetrokken en steekt als een soort pier vooruit het niemandsland in.
Brighton Pier brengt de Engelsen van een paar meter dichter bij hun doel:.Berlin Avenue. Zo noemen ze de dichtstbijzijnde Duitse loopgraaf.
Eenmaal veroverd blijkt die ironisch genoeg door de Duisters Londonallee gedoopt te zijn…
Rouffa doet niet aan heldenverering, maar toont gewone mannen die zich maar moeten zien te redden met alle ellende om hen heen.
Henshaw heeft weliswaar zijn gedichten, maar woorden schieten te kort om een dergelijke gruwel ongeschonden te doorstaan…

(HH)

Interesse? Koop het album hier!