Recensie Weegee HC
door Wauter Mannaert & Max de Radigues

Het leuke aan fanatiek nieuwe strips lezen is dat het goed is voor je algemene ontwikkeling! De tijd dat stripschrijvers enkel jongensachtige avonturenverhaaltjes vertelden ligt achter ons. Veel hedendaagse strips gaan over historische personages of periodes. Je steekt er wat van op! Lees feestelijk, groei geestelijk, zeg maar.
Nog niet zo heel lang geleden spijkerde mijn stripverzameling me bij over het leven van oorlogsfotograaf Robert Capa en afgelopen zondag kreeg ik onderricht over een andere beroemde fotograaf Weegee.
Capa werkte tegen een decor dat de halve wereld omvatte en versloeg grote, wereldschokkende gebeurtenissen.
Arthur Fellig’s werkterrein was veel beperkter. Hij maakte onder de naam Weegee furore met foto’s uit de Lower East-side van New York. De aartsvader van de riooljournalistiek fotografeerde voornamelijk ongelukken en moorden, waarbij hij er niet voor terugdeinsde het lijk te verplaatsen teneinde een groter dramatisch effect te krijgen.
Weegee had vaak vrij spel. Dankzij een kortegolfzender, een koppel informanten en vele, vele doorwaakte nachten was hij dikwijls eerder op de plek des onheils dan de politie. Zijn PR was goed en dankzij een doka in de kofferbak van zijn auto (!) was hij doorgaans al zijn collega-fotograven voor.


Een gewetenloze opportunist, zou je denken als je het bovenstaande leest, maar scenarist Max de Radigues kleurt het complexe karakter van de fotograaf gedurende deze 128 pagina’s tellende oneshot emotioneel in. Weegee is niet alleen zeer ambitieus, maar ook een gekweld en gefrustreerd mens van vlees en bloed. Ondanks de vaak gruwelijk voorstellingen – hij fotografeerde bijvoorbeeld een uitgebrande vrachtwagen met het lijk van de bestuurder nog achter het stuurwiel – zijn Weegee’s foto’s technisch en artistiek gesproken meesterwerkjes. Hij wéét dat hij de beste fotograaf van New York is, maar het fotograferen van de zelfkant hindert zijn acceptatie bij de upper-class…
De Radigues laat Weegee nachtmerries ondergaan waarin hij nóg een stapje verder gaat om de foto te krijgen die hij maken wil: Als een lijk toch niet helemaal dood blijkt, helpt Weegee het een handje! Krachtige pagina’s die door tekenaar Wauter Mannaert indrukwekkend in beeld worden gebracht.
Mannaert (Ondergronds, El mesias) is geen virtuoos tekenaar, maar met zwaar aangezette penseelstreken en nerveus pengekriebel weet hij een perfect detective noir-sfeertje neer te zetten.
Dit fraaie boek over een fotograaf die de misdaad van zeer dichtbij vastlegde wordt daarmee bijna zelf een detective-noir…
Het is fijn voor Weegee dat hij er tenslotte toch in slaagde tot de hogere kringen door te dringen.
Voor de lezer is het minder leuk, want een geslaagde Weegee; daar wordt het verhaal niet interessanter van.
Gelukkig besteden Mannaert & De Radigues de meeste pagina's aan de worstelende fotograaf en niet aan de gearriveerde.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!