Recensie Peeters strips
Een beeld van een jongen &
Zandkasteel
door Frederik Peeters, Loo Hui Phang & Pierre Oscar Levy

Stripmaker Frederik Peeters lijkt bij elk nieuw album weer totaal nieuw terrein te betreden. Blauwe pillen ging over een verwoestende ziekte; Koma was een dromerige jeugdstrip, Aäma een science-fiction epos. Wat ze met elkaar verbindt is de kwaliteit en de durf. Peeters' strips zijn nooit gemakkelijke en voor de hand liggende avonturenverhaaltjes. Ook de twee vlak na elkaar verschenen albums Zandkasteel en Een beeld van een jongen vergen wat doorzettings- en inlevingsvermogen van de lezer. Niet omdat de strips niet soepel en leesbaar geschreven zouden zijn, maar omdat Peeters en zijn scenaristen ook deze keer de 'regels' aan hun laars lappen.
Zo kent Zandkasteel, geschreven door Pierre Oscar Lévy, bijvoorbeeld geen oplossing, uitleg of klassiek einde.
Ergens aan de kust is door een gril van de natuur een soort binnenzeetje ontstaan, waar je ongestoord kunt zonnen en zwemmen. Op de dag dat Zandkasteel een aanvang neemt is het er echter drukker dan ooit. Een zwerver heeft er overnacht in de rotsen boven het 'zeetje'; een jong meisje gaat er zwemmen en er duiken twee recreëerende gezinnen op. Het is rap uit met de pret als één van de badderende kinderen het meisje dat vanmorgen vroeg een frisse duik nam dood aantreft in het water. Wat er precies aan de hand is bij het zeetje wordt niet verklaard, maar de tijd lijkt er op hol geslagen, Louis bijvoorbeeld kwam er als jongetje aan vanmorgen, is tegen de middag al een puber, halverwege de middag vader en aan het eind van de dag van ouderdom overleden.
Een verhaal dat je moet ondergaan, maar niet moet trachten te begrijpen of ontrafelen. Centraal in dit album staat de parabel van de man die zijn dood uit wist te stellen, maar daarbij het leven door zijn vingers liet glippen... Mooi, maar ongrijpbaar.


Iets soortgelijks is ook aan de hand met Een beeld van een jongen op scenario van Loo Hui Phang.
Het verhaal lijkt aanvankelijk toegankelijker (ook doordat deze strip in kleur is en niet zoals Zandkasteel in zwart-wit), maar het wordt allengs ongrijpbaarder.
Een geoloog, een fotograaf en een hulpje wagen zich diep in Indianen-gebied ter voorbereiding op de 'ontwikkeling' van dit 'onbewoonde' gebied. De burgeroorlog is voorbij en de regering financiert expedities als de deze met het oog op de toekomst van haar blanke bewoners.
Alle drie hebben ze zo hun redenen om zich hier, zo ver van de beschaving, op te houden. De fotograaf lijkt niet te passen in het ruwe landschap, met zijn verfijnde manieren en dandy-achtige kleding. Hij is dan ook op de vlucht voor een verleden als bedrieger én als homosexueel. De geoloog is een zelfingenomen mannetje die heel wat meer op zijn agenda heeft staan dan een beetje veldwerk verrichten voor de overheid: Hij is op zoek naar een plek voor zijn Utopia, waar hij de sexuele daad en -prikkel met wortel en tak wil uitroeien.
De jongen is niet eens een jongen...
Het wezen dat hém op de hielen zit is er de oorzaak van dat de Indianen hen aanvallen en het avontuur eindigt met ectoplasma's en uittredingen. Niet iets dat je zou verwachten in wat zich laat aanzien als een western.
Ongrijpbaar, ik zei het al.
Maar wel een boeide strip die – al was het alleen maar in een poging 'm te doorgronden – uitnodigt tot herlezen. En herkíjken, want Peeters' tekeningen (en inkleuring) van de landschappen zijn fantastisch.
Mooie albums, maar vraag me niet wáárom...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!