Recensie De Huurling definitieve editie
1. Het volk van het heilige vuur
2. De formule
door Vincente Segrelles

De Huurling? Was dat niet die gozer die rondvliegend op een draakje halfnaakte schonen van een wisse dood redde? Met van die verhalen die – net als de heldinnen – weinig om het lijf hadden, maar wel populair omdat 'het zo mooi geschilderd was'?
Yep, met enige schaamte geef ik toe dat ik jarenlang in bovenstaande termen over De Huurling dacht. Beroepsmisvorming, want De Huurling werd goed verkocht en iets teveel bewierookt door types die dankzij enorme oogkleppen nooit verder kwamen dan de dertien delen die Vincente Segrelles schilderde, of het moest een Don Lawrence-album zijn.
Ook zo mooi geschilderd, immers. Niets was in hun ogen zo goed als De Huurling.
En dat – vind ik nog steeds – is natuurlijk onzin.

Grappig genoeg is de samenvatting aan het begin van deze recensie precies datgene wat Segrelles bewoog om deze strip te beginnen. Segrelles schilderde illustraties voor fantasy-boekomslagen en was dus bekend met harnassen, draken en vrouwelijk naakt. Begeesterd van strips besloot hij met die elementen een strip op te starten.
Pas toen het eerste deel een succes bleek vroeg hij zich af: Hoe nu verder? Het verklaart waarom hij – qua verhalen – eigenlijk weinig verder gekomen is in de loop der jaren.
Maar dat geeft niet, het speerpunt van De Huurling is niet het verhaal, dat zijn de tekeningen en die zijn door Segrelles met passie en veel inzet gemaakt. Schilderen in olieverf kost veel tijd en in de eerste twee nu door Arboris in definitieve editie herdrukte delen van De Huurling kun je hem nergens betrappen op het afsnijden van bochtjes. Zijn kleuren zijn gloedvol en de afbeeldingen zijn levendig, zijn schilderijtjes zijn nergens doodgeschilderd. Het gevaar op statische plaatjes is groot bij deze techniek, maar Segrelles werkt heel filmisch en weet de vaart er goed in te houden. Dit alles valt des te meer op nu alle pagina's opnieuw gescand en bewerkt zijn en op groter formaat afgedrukt. Geremastered, zeg maar.

Het volk van het heilige vuur en De formule blijken bij herlezing prima fantasy-avonturen, waarin Segrelles – naast zijn vakmanschap als illustrator – ook vindingrijkheid aan de dag legt als scenarist. Het ontbreekt Segrelles volledig aan pretenties en dat maakt dat de strip ook anno 2016 nog steeds even genietbaar is als bij het eerste verschijnen.
Hij doet je vergeten dat in een harnas rondvliegen op een draakje eigenlijk een behoorlijk absurde bezigheid is.
Arboris mag trots zijn op deze heruitgave, die met door Segrelles zelf samengestelde dossiers achterin terecht De definitieve editie genoemd mag worden...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!