Recensie Zeven ruiters 1 De erfgraaf
door Jacques Terpant naar het oeuvre van Jean Raspail

Drie nieuwe stripseries van Silvester in één week. Nadat de uitgeverij het steeds kalmer aan ging doen met haar harde kaft-uitgaven maakt ze nu een bliksemstart met softcovers (en heel beperkte HC's voor de liefhebbers).
Op het eerste gezicht is Zeven ruiters van deze drie (de anderen zijn Het rechte pad en Wonderball) het interessants. Een verzorgd getekende en ingekleurd historische strip die grafisch doet denken aan Airborne 44 en Nieuwe tijden.
Jacques Terpant tekende eerder de strip Piraten (uitgeverij Arboris) en zijn tekenwerk is meer dan prima. Het verhaal schrijft hij deze keer zelf, een bewerking van Jean Raspail's oeuvre.
Ik ken dat oeuvre niet, maar wat Terpant er van brouwt geeft de lezer vooralsnog niet veel houvast...


Ingebet in poëzie zien we zeven ruiters een stad verlaten op zoek naar... tja, dat weten ze zelf eigenlijk ook niet. Daar komt nog bij dat vanaf pagina 1 duidelijk is dat ze de stad gaan verlaten, maar er pas op pagina 28 daadwerkelijk in slagen één stap buiten de poort zetten.
Zeker veel tegenwerking gehad en allerlei spannende avonturen beleefd in de tussenliggende pagina's?
Nope. Niets van dat alles.
Jammer van het aardige tekenwerk, maar dit eerste album is ronduit saai. Achterin probeert Terpant me middels een dossiertje nog warm te laten lopen voor de wereld van De zeven ruiters, maar ik ben dan al afgehaakt.
Zo zie je maar. Bo Diddley had gelijk: You can't judge a book by it's cover, want die andere twee nieuwe series van Silvester smaakten me een stuk beter...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!