Recensie De jonge jaren van Blueberry 21 Het konvooi van de ballingen door Michel Blanc-Dumont & François Cortegianni

Recensie De jonge jaren van Blueberry 21 Het konvooi van de ballingen door Michel Blanc-Dumont & François Cortegianni

 

Recensie De jonge jaren van Blueberry 21
Het konvooi van de ballingen
door Michel Blanc-Dumont & François Cortegianni

 

De western is weer terug in de stripwinkel – we schreven er hier de laatste tijd al vaker over – maar hoe zit het met de westernstripreeks aller westernstripreeksen, Blueberry? Welnu, die loopt nog steeds dankzij de reeks De jonge jaren van Blueberry die nu al weer twaalf albums lang in handen is van schrijver François Cortegianni en tekenaar Michel Blanc-Dumont.
Het konvooi van de ballingen brengt het totaal aantal jeugdavonturen op 21 stuks.
Blueberry was nog vrij jeugdig toen hij in Fort Navajo zijn eerste 'volwassen' avontuur beleefde. Het lijkt onmogelijk dat hij tussen zijn puberteitsjaren en zijn aanstelling in Fort Navajo zoveel beleefd heeft als de reeks ons wil doen geloven, maar dat zal de striplezer een zorg zijn: De jonge jaren van Blueberry garandeert een constante aanvoer van nieuwe Blueberry-avonturen nu de eigenlijke Blueberry-reeks tot stilstand gekomen lijkt.

 

In Het konvooi van de ballingen ontsnapt Blueberry, die in het 20e album gevangen genomen werd, met twee maten aan de Zuidelijken.
Ze weten er op handige manier met de locomotief van het konvooi vandoor te gaan, maar er komt een plotseling einde aan de rit als ze stuiten op een door een instorting met rotsblokken geblokkeerde tunnel. Blueberry, Sergeant Peters en Dowson springen van de trein en belanden in een kolkende rivier...
Einde avonturen?
Nee dat kan niet; dat Blueberry latere avonturen gaat beleven is immers een feit. Hij opent zijn ogen in een bed en blijkt aanbeland in het dorpje Paradise Valley, waar dominee Edmund Wilcox probeert de vrede te prediken middenin een door burgeroorlog verscheurd land. Al snel blijkt dat zijn goede bedoelingen an sich ook weer wrevel opwekken en tweedracht zaaien...
Het tekenwerk van Blanc-Dumont is degelijk, met voldoende eigenheid en karakter om te blijven boeien en ook het scenario van Cortegianni getuigt van vakmanschap. Wat er wel doorheen begint de schemeren is de routine en de zo karaktervolle Blueberry begint een beetje een bordkartonnen held te worden. Zijn boerenslimheid is na zo'n groot aantal avonturen niet meer zo verrassend als aan het begin van de reeks...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!