Recensie De grote dode HC
1. Bijentranen
2. Pauline...
3. Blanche
4. Somber
5. Paniek
6. De bres
door Mallie, Regis Loisel & JB Djian

De grote dode is de jongste strip van oudgediende Regis Loisel. Hij bewees zijn kunnen met zeer succesvolle stripseries als Op zoek naar de tijdvogel, Peter Pan en Magasin general.
De grote dode schrijft hij samen met JB Djian (Julia von Kleist, De Minderbroedersschool).
Het zit qua sfeer ergens tussen Op zoek naar de tijdvogel en Peter Pan in.
Vooral het gegeven van de twee werelden werkt goed. De hoofdpersonen Pauline en Erwan zijn namelijk gewone mensen zoals jij en ik, maar dankzij een vreemd goedje – de bijentranen – kunnen ze het land van het Kleine volk bezoeken. Erwan heeft er een opdracht te vervullen, maar Pauline heeft er feitelijk niets te zoeken en als ze er tóch verzeild raakt verstoort dat het geplande verloop van Erwan's opdracht.
Het hermafrodiete wezen Macara lijkt misbruik van de situatie te maken door een permanente link te creëren tussen ónze wereld en de hare middels haar twee kinderen Blanche en Sombre die ze met de onvrijwillige hulp van zowel Pauline als Erwan weet te verwekken.
De machten en krachten die daardoor vrijkomen hebben echter grote gevolgen, zowel in onze wereld als in die van het Kleine volk en de strip wordt naarmate ze vordert almaar grimmiger...

Het lijkt ingewikkeld, maar De grote dode is eigenlijk een zeer heldere strip. De lezer hoeft niet, zoals in sommige hedendaagse strips, steeds terug te bladeren om te achterhalen hoe het ook weer allemaal zat. Als ik een vergelijking zou moeten maken met andere recente strips is deze strip een combi tussen De rest van de wereld en Het wisselkind, maar natuurlijk gaat zo'n vergelijking mank en is De grote dode vooral De grote dode.
Het tekenwerk van Mallie (Aquanauten, Hong Kong triad) is erg fraai en ook de inkleuring van Lapierre is heel stemmig. Het valt daardoor de uitgever des te kwalijk te nemen dat ze er in deel vijf ineens voor kiest de strip op matter papier, in plaats van het meer glanzende papier dat voor de eerste vier delen gebruikt werd, te drukken. Het geeft de strip een heel andere sfeer omdat de kleuren ingetogener en minder sprankelend overkomen op niet-glanzend papier.
Dat uitgeverijen het vaak niet voor elkaar krijgen om de formaten binnen een reeks gelijk te houden – zo ook hier, deel vijf en zes zijn een halve centimeter minder hoog – is een helaas veelvoorkomend ergerpuntje voor stripverzamelaars, maar deze onbegrijpelijke switch was ik nog niet eerder tegengekomen... In deel zes keert de glans terug, zij het iets afgezwakt.
Storend, maar de kwaliteit van het gebodene blijft boven kijf staan.
De grote dode is een lekker toegankelijke strip die een groot publiek zou moeten kunnen aanspreken...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!