Recensie Lone Sloane HC
1. De zes reizen van Lone Sloane
2. Delirius
door Philippe Druillet & Lob
Philippe Druillet – vriend en vijand zijn het er over eens – maakt bijzondere strips.
Hij leek voorgoed van het striptoneel verschenen, al is hij in Nederland eerlijk gezegd nauwelijks óp dat toneel geweest. Twee Engelstalige albums had ik van hem in de kast staan en dat was naar mijn weten – naast Franstalige uitgaven – het enige dat er ooit in de Nederlandse stripwinkels te koop was. Het is lang geleden dat ik ze las en ik herinner me alleen dat ik er destijds weinig van begreep. Uitgeverij Sherpa – die al vaker vergeten pareltjes afstofte – heeft besloten Druillet, en dan met name diens Lone Sloane, aan de vergetelheid te ontrukken.
Druillet maakte voornamelijk naam met zijn revolutionaire manier van tekenen. Of liever: zijn revolutionaire manier van vormgeven.
Wég met het wafelijzermodel (vier rijen van drie gelijkvormige plaatjes) dat tot de jaren zeventig voornamelijk gebruikt werd voor strips.
Toegegeven: er waren meer auteurs die hun kadertjes oprekten of er zelfs doorheen braken (Olivier Blunder's Greg speelde er bijvoorbeeld vaak mee), maar zo rigoureus als Druillet dat deed was er geen één.
Ten eerste deinsde hij er niet voor terug hele grote platen te gebruiken. Soms bestond een pagina van Druillet slecht uit twéé plaatjes, wel helemaal volgepropt met details, dat wel. Verder gebruikte hij ronde kaders, driehoekige kaders, achthoekige kaders; het kon allemaal. Bij het opzoeken van de grenzen gaat Druillet er ook wel eens overheen, zo moet de lezer regelmatig het boek kantelen omdat de tekenaar zin had een pagina overdwars te tekenen. Feitelijk was het zó baanbrekend dat het hier boven getoonde plaatje er geen recht aan kan doen, je moet héle pagina's gezien hebben om een idee te krijgen.
In retrospect is het knap hoe hij met al dat geëxperimenteer toch leesbare strips wist te maken, want nu ik de beide delen van Lone Sloane herlezen heb blijkt Lone Sloane gewoon een prima science-fiction strip. Wellicht qua verhaal wat gedateerd, het is allemaal heel erg jaren zeventig, maar heel goed te volgen en tot mijn verbazing heel lezenswaardig. Bovendien is het – en dat had ik helemaal niet verwacht – écht 'strip'. In gedachten had ik Druillet 'afgedaan' als een fantasy-tekenaar die de strip min of meer misbruikte, maar wat Druillet te vertellen heeft en de manier waarop hij dat doet is echt strip en zou in een ander medium toch niet zo goed uit de verf gekomen zijn.
Het valt verder op dat Druillet's tekeningen – ondanks een ver doorgevoerde symmetrie en detaillering – eigenlijk best losjes zijn.
Knap, als je bedenkt dat hij zich helemaal laat gaat op technische zaken als ruimteschepen, futuristische architectuur en Esheriaanse perspectiefverdraaiïng. Eigenlijk camoufleert hij misschien met al dat grafisch vertoon wel een beetje dat hij niet de beste 'mensentekenaar' was die er op dat moment in stripland rondliep.
Terechte heruitgave op groot formaat, waardoor het tekenwerk extra goed tot haar recht komt, jammer alleen dat het dossier enkel bestaat uit beeldmateriaal; iets van achtergrond over deze bijzondere striptekenaar was welkom geweest.
Hopelijk laat Sherpa het niet bij deze twee Lone Sloane-delen, maar gaan ze in de toekomst ook het andere stripwerk (al heb ik geen idee hoeveel strips de man gemaakt heeft alvorens hij zich ging toeleggen op het maken van schilderijen, illustraties en zelfs sculpturen) van Druillet opnieuw aan de man brengen.
(HH)
Interesse? Koop het album hier!