Recensie Supercrash De filosofe en de tijdbom
door Darryl Cunningham

Om maar botweg met de deur in huis te vallen: Voor de fraai tekenwerk hoeft u Supercrash De filosofe en de tijdbom van stripmaker Darryl Cunningham niet te kopen. Zijn tekenstijl is uiterst spaarzaam: de koppen die hij tekent zijn even vierkant als zijn gebouwen en de hoeveelheid beeldelementen die hij gebruikt is zo beperkt dat je hem ervan verdenkt regelmatig gewoon eerdere tekeningen te hergebruiken.
Maar zijn tekenwerk is wel hélder en dat is geen overbodige luxe bij een zo complex verhaal als dat van de kredietcrisis. Ja, u leest het goed... Cunningham heeft een 236 pagina's tellend stripalbum gemaakt over het meest sexy onderwerk denkbaar: Het wereldwijd ineenstorten van de financiële markten.
Economie is niet mijn kopje thee – zeker niet als die ook nog eens faalt – maar die kredietcrisis treft ons allemaal en samen met alle lof die Supercrash kreeg toegezwaaid maakte dat me wel nieuwsgierig naar deze strip.

Dat Cunningham niet alleen helder tekent maar ook helder kan vertellen blijkt uit het feit dat ik als economisch nitwit en financiëel onbenul aan het eind van het boek meen begrepen te hebben hoe de kredietcrisis kon ontstaan. Ik kan 't u niet návertellen, maar dat hoeft ook niet, daarvoor kunt u nu juist bij Cunningham terecht.
Wat zijn boek verder interessant maakt is dat hij niet enkel beweert te weten waardoor de crisis werd veroorzaakt, maar ook welke 'filosofie' er aan ten grondslag ligt. Die van Ayn Rand, een romanschrijfster die ongekende invloed op de Amerikaanse cultuur heeft gehad. Het hele idee van vrije marktwerking komt uit haar koker. Evenals het idee dat een ieder zijn lot in eigen handen heeft. Uit die twee vloeit voort dat wie niet slaagt in het leven gewoon lui is en niet beter verdiend.

Het eerste deel van Cunningham's boek is haar biografie en ik vond haar ideeën – zoals ik ze daarin aantrof – en haar karakter behoorlijk schokkend. Het schokkendst is dat zij een filosofisch excuus voor het egoïsme aanreikte dat het politieke klimaat in Amerika binnensijpelde om nooit meer te vertrekken.
In het tweede deel gaat Cunningham in op de oorzaken van de kredietcrisis, die hij in Jip-en-Janneke-taal voor het voetlicht brengt.
Dat Griekenland-debacle, bijvoorbeeld had volgens hem voorkomen kunnen worden als niet Goldman Sachs uit financiëel eigenbelang Griekenland meer solvabel deed voorkomen dan ze in werkelijkheid was.
In het derde deel neemt Cunningham het menselijke gedrag – en dan met name het politieke – op wetenschappelijke wijze onder de loep en concludeert dat links in Amerika geen rol van betekenis meer speelt en welke gevaren daar – ook voor de toekomst – aan kleven.
Dappere poging, maar Cunningham is natuurlijk een roepende in de woestijn.
Als overduidelijke lefty zal hij in Amerika nooit serieus genomen worden.
Maar misschien dat wij in Europa er nog iets van kunnen opsteken en onze blinde adoratie van alles wat uit Amerika komt wat kunnen temperen...
Vrolijk wordt je d'r niet van, van dit album, maar verhelderend is het wel...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!