Recensie Eightball hunter
1. Loser en
2, Winner HC
door Callixte & Michel Koeniguer

Het is opvallend dat veel goedverkopende stripalbums een vrouwelijke hoofdrolspeelster hebben.
Natasja, Aria, Yoko Tsuno (al heeft die als übernerd zeker mannelijke trekjes) en – dichter bij huis – Franka. Striplezers zijn overwegend mannelijk en die zien blijkbaar graag een knappe vrouw in de hoofdrol. Niets mis mee, maar je moet het er ook weer niet té dik bovenop leggen.
Zoals Callixte en Michel Koeniguer doen met hun heldin Eightball hunter.
Chaz Maverick is een paaldanseres die zich omgeschoold heeft tot bounty-hunter zonder daarbij haar garderobe noemenswaardig aan te passen. Zij 'hunt' dus bounty in een leren broek die maar met moeite haar venusheuvel binnenboord weet te houden en draagt gedurende het tweede deel een 'heavige deurkiekbloes', zoals de popgroep Normaal het kledingstuk eens treffend omschreef. Als de doorkijkblouse tijdens een gevecht aan flarden gaat maakt dat nauwelijks verschil, want de liefhebber heeft dan al een half album lang van het uitzicht op haar tepels kunnen genieten.
Sexy is goed hoor, maar in Eightball hunter rijst het bimbo-gehalte de pan uit.

De auteurs hebben zich overduidelijk laten inspireren door de films van Tarantino en de Coen Brothers over slimmeriken die denken hun gangsterbaas te slim af te kunnen zijn. Ook films als Ocean 11 vormen een inspiratiebron, al was het alleen al om het feit dat we onder andere George Clooney en Bratt Pitt in de cast van de eerste twee delen van Eightball hunter zien opduiken, naast acteurs als Danny Devito, Arnold Schwarzenegger, Hulk Hogan en vele, vele anderen. Dat mag leuk lijken, die gastoptredens, maar het heeft ook nadelen. Het tekenwerk van tekenaar Callixte doet hier en daar wat geforceerd aan, bij zijn pogingen de gelijkenis treffend te krijgen gaat de souplesse het raam uit en worden de tekeningen wat stijfjes.
Het plot is best aardig, maar als lezer word je voortdurend afgeleid door andere euh... aandachtspunten.
Als gimmick konden de (Franse) lezers zelf meebeslissen over wie er met de poet vandoor was gegaan. Geinig, maar voor het verhaal maakt het eigenlijk niet veel uit wie zich over de flappen ontfermd had. Het verhaal is dan allang ontspoord in ongebreideld geweld.
Eightball hunter pretendeert niet meer te zijn dan een actie-strip, maar zelfs dan is het allemaal een beetje too much.
Ik kreeg er hetzelfde gevoel bij als vroeger bij De Brokkenmakers die ik als jong lezertje in de Kuifje las terwijl ik dacht: 'Nou, nou, een beetje minder mag ook wel'.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!