Recensie De nieuwe avonturen van Rik Ringers 1 R.I.P., Rik!
door Simon van Liemt & Zidrou

Ik vrees dat ik me de afgelopen twintig jaar – zelfs als ik in functie was als stripboekenverkoper – niet altijd even positief heb uitgelaten over de creatie van André-Paul Duchateau en Tibet.
Dat is zwak uitgedrukt; ik noemde Rik Ringers één van de slechtste strips die ik kende, net ná Jommeke en Suske & Wiske. Niet aardig van mij en ook niet helemaal eerlijk: Er zijn veel slechtere strips dan die drie, maar die hebben nooit succes gekend en telden niet zo ongelooflijk veel delen als Sus, Wis, Jommeke & Rik. Bijna tachtig delen maakten Tibet & Duchateau van de oorspronkelijke Rik Ringers-reeks.
Waarom had ik toch zo'n moeite om de gisse speurder te waarderen? Te braaf, altijd maar in datzelfde kekke jasje, zonder een spoortje van ironie. En dan die brave Nadine, waar Rik natuurlijk geen vinger naar uitstak. Dat ruimtewezens steevast mannen in pakken bleken te zijn hielp ook niet (nummer 50 De misdaad van het jaar 2000, je zag de ritssluitingen op hun rug al van mijlenver zitten). Wie de voorkant van deel 62 De stripmoorden eenmaal heeft gezien krijgt het beeld nooit meer uit zijn hoofd, en dat is niet omdat de cover zo góed is...
Maar in een grijs, grijs verleden heb ik toch wel met enig plezier Rik Ringers-verhalen gelezen, in de Kuifje, al las ik hem eigenlijk toen ook al als laatste, samen met Aria. Als ik alle andere strips al twee keer gelezen had.

Tja en dan overlijdt tekenaar Tibet en denk je dat 't afgelopen is. Nooit meer Rik Ringers...
Ik had er mee kunnen leven, maar uitgever Lombard besloot anders: Rik Ringers zou terug komen.
Geschreven door één van mijn favoriete scenarioschrijvers Zidrou.
Wat een rotstreek. Die kon ik natuurlijk niet laten liggen!
Zidrou doet een aantal dingen die mijn goedkeuring kunnen wegdragen: Allereerst zijn er geen als ruimtewezens vermomde mannen in te vinden, al is er wel een vent die zich verkleedt als stripfiguur... namelijk als Rik Ringers zèlf. In R.I.P., Rik! krijg je twéé Rikken Ringers voor de prijs van één. Of dat zo'n goede zet is, daar twijfelde ik dan weer over. Eén Rik Ringers gaat nog, maar twéé...
Maar Zidrou weet wat hij doet: De tweede Rik is aanzienlijk minder braaf dan de eerste en Zidrou gebruikt hem om wat milde kritiek te leveren op het smetteloze blazoen van 'zijn' held.
Lezertjes van 7-77 houdt u stevig vast; Nadine blijkt best een hete bliksem te zijn en Rik gaat in zijn nieuwe avonturen zelfs van bil.
Het moet toch jandoppie niet gekker worden!

Door het album heen levert Zidrou op vermakelijke wijze 'commentaar' op de detective. Zo lachen een paar schurken om zijn jasje: 'Verlies hem niet uit het oog,' zegt de één. 'Weinig kans,' antwoordt de ander, 'de jas van die sukkel zie je al vanaf vijf kilometer ver.' en hangt Rik's klerenkast vol identieke jasjes en truien. En passant legt Zidrou even uit waarom Rik rond 1968 ineens overstapte van een blauwe op een rode trui.
Vermakelijk, en ook het verhaal is niet slecht. Zidrou heeft duidelijk goed nagedacht over de figuur Rik Ringers, maar voegt er de in de oorspronkelijke reeks zo gemiste knipoog aan toe.
Op sommige momenten weet hij de karakters diepte mee te geven, maar aan het eind reageren Baardemakers en Rik op een traumatisch drama weer beiden op de bordkartonnen manier die hen eigen is. Ze halen nauwelijks hun schouders op.
Het tekenwerk van Simon van Liemt lijkt niet op dat van Tibet.
Of dat goed nieuws is of niet mag u zelf beslissen. Hij is geen enorm talent, maar het werkt wel.
Al met al best een verfrissend album. Zidrou heeft met Rik gedaan wat hij kon, maar aan het eind van dit eerste deel is Rik weer helemaal terug bij af en haalt braaf een vliegtuigje van een daklijst voor één van zijn buurjongetjes.
Het deed mijn onmiddellijk terug verlangen naar zijn slechte dubbelganger...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!