Recensie 14-18
1: De kleine soldaat &
2. De weg naar de hel HC
door Eric Corbeyran, Etienne Le Roux, Loic Chevallier & Jerome Brizard

Stripscenarist Eric Corbeyran zou je zonder overdrijven een veelpoeper kunnen noemen.
Alleen al op onze site levert zijn naam meer dan 150 treffers op!
Niet alleen schreef hij aan veel verschillende strips; hij heeft ook een aantal joekels van series op zijn naam staan. Zijn Zang van de vampiers telt momenteel vijftien titels (en geen eind in zicht), Uchronie(s): zestien delen (still going strong) en zijn Dierenriem-project tikt af met dertien delen op de teller.
Het maakt dat ik bij strips waar hij het verhaal voor schrijft niet meteen denk: 'die moet ik hebben', al zal dat ook komen doordat hij veel opereert in het fantasy-genre waar ik niet zo warm voor loop.
In het geval van 14-18 was het 't onderwerp dat mij deed besluiten Corbeyran maar weer eens een kans te geven.


14-18 Is zeker niet de eerste strip over de Eerste Wereldoorlog die er de afgelopen tijd verschijnt. Sinds 2014 (niet toevallig scheidden ons toen 100 jaren van de aanvang van de strijd) lijkt de tot dan toe in de stripwereld vrijwel genegeerde oorlog alomtegenwoordig in de stripwinkel.
Hoor je mij niet over klagen, trouwens, maar bij zo'n overvloed moet een nieuwe strip natuurlijk wel wat gewicht in de schaal leggen om te overtuigen. Welnu, daar zorgt Corbeyran voor!
Ten eerste door meteen maar tien delen aan te kondigen van deze nieuwe reeks. En niks voorzichtig beginnen, uitgever Daedalus brengt er daarvan twee tegelíjk op de markt! Daarbovenop maakt Corbeyran het zichzelf – en de lezer – niet gemakkelijk door acht hoofdpersonen op te voeren en bovendien hun vrouwen, vriendinnen en aanbidsters een aanzienlijke rol in het verhaal te laten spelen, waardoor je alleen al wat dit groepje betreft zestien personen uit elkaar moet zien te houden. En daar komen – als de mobilisatie een feit is – de officieren en tegenstanders nog eens bij bovenop.
Het is ongetwijfeld aan de door Corbeyran's veelschrijverij opgedane routine en ervaring te danken dat hij er in slaagt de lezer door het verhaal te loodsen zonder dat die zich voortdurend af moet vragen: 'wie is dàt nu weer?'.
De heldere en duidelijke tekeningen van Etienne Le Roux (Dierenriem, De vloek van Amber) helpen daar trouwens ook aanzienlijk bij.
Zijn werk mist de WOW!-factor, maar voor een meer verhaal-gedreven strips als 14-18 is dat geen enkel bezwaar.


Corbeyran belooft ons heel wat: Hij gaat ons aan de hand van het achttal hoofdpersonen, die gezamenlijk opgeroepen worden voor de actieve dienst en die in hetzelfde peloton terechtkomen, de hele Eerste Wereldoorlog laten beleven vanuit het oogpunt van de soldaat.
Hoewel Corbeyran door een uitgebreide voorstelronde van zijn hoofdpersonen al een half album nodig heeft voor de heren ten strijde trekken, weet hij meteen in deel 1 De kleine soldaat de toon te zetten en me te winnen voor zijn vertelling.
Louis staat centraal en die raakt al direct bij aanvang van de strijd aan het hoofd gewond. Gelukkig is het een schampschot en is Louis'verwonding niet ernstig. Hij is trouwens hoofdverantwoordelijke voor het feit dat de acht vrienden levend uit hun eerste confrontatie met de vijand komen: Onderweg heeft een geëvacueerd jongetje hem zijn tinnen soldaatje toevertrouwd en als Louis dat even verderop verliest, wil hij terug om het op te rapen. De overige zeven heren wachten even tot Louis het zover heeft, terwijl de rest van de colonne gewoon verder trekt.
Als de legerleiding daar lucht van krijgt is een vruchtbare bodem voor conflict gezaaid: Een van de grote thema's van deze reeks is het enorme gat dat er gaapt tussen kader en personeel. Tussen nuchter boerenverstand en strategie.
Pas op de laatste bladzijde bijt de spreekwoordelijke slang zichzelf in zijn staart en rondt Corbeyran dit verhaal perfect af.
Een veelbelovend begin van de reeks!
Deel twee Op weg naar de hel is ook OK, al blijkt hier het gevaar van de veelpoeperij: Deze keer staat Pierre centraal, die ook gewond raakt, maar – naar later blijkt – niet door een vijandelijke kogel. De groep ondervindt opnieuw problemen met de legerleiding, die ze – dankzij de veelzijdigheid aan karakters binnen de groep – weten te pareren, maar net niet zo fraai als in deel 1.
Ik denk zelfs dat er met iets meer aandacht van de scenarist méér uit te halen was geweest...
Maar toch, ik denk dat het Corbeyran deze keer gaat lukken om mij (en hopelijk vele andere lezers) tien albums lang te blijven boeien, want zijn karakters zijn ijzersterk en dragen het verhaal op overtuigende wijze.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!