Recensie Mijn begrafenis
door Maarten de Saeger

Bij elke begrafenis die ik meemaak komt er onherroepelijk een moment dat ik aan die van mezelf moet denken. Hoeveel mensen zullen de moeite nemen mij uit te zwaaien? Hoeveel zijn er tegen die tijd überhaupt nog in leven? Eén ding weet ik zeker: De kerk of het uitvaartcentrum zal voor mij niet uitpuilen van de snotterende ex-vriendinnen...
Dat is wel het geval bij de uitvaart van Arnon Hagen. Er is zoveel publiek dat er zelfs buiten een groot TV-scherm opgehangen is om de bezoekers die geen plaatsje meer in de zaal konden vinden de gelegenheid te geven het gebeuren op klapstoeltjes te kunnen volgen.
De ceremoniezaal zelf is gevuld met exen van Arnon; vrouwen tussen de negentien en de zevenendertig jaar.
Arnon is vroeg heengegaan en was nogal actief op het horizontale vlak, blijkbaar.


Hij legt in Mijn begrafenis zelf aan de lezer uit hoe dat zat, maar waarschuwt er wel bij dat hij niet aan zijn eerste leugen gebarsten is.
Liegen schijnt te moeten als je veel vrouwen plat wil krijgen en Arnon is in beiden een kei.
Het maakt hem er niet sympathieker op, moet ik zeggen. En een strip met een antipathieke held is altijd een beetje een heikele onderneming.
Striptekenaar Maarten de Saeger weet er echter een boeiende vertelling van te maken en zijn schetsmatige, vrije tekenstijl en sobere inkleuring (let op de Edvard Much pastiches) sluiten goed aan bij het verhaal dat hij vertelt.
Aanvankelijk lijkt het alsof het sexleven van Arnon in Mijn begrafenis centraal staat, maar pas op, dat wordt benaderd vanuit de relationele sfeer. Mijn begrafenis is geen erotisch boek en draait voornamelijk rond het egoïsme van de hoofdpersoon.
Verderop in het boek blijkt de leugen toch het eigenlijke hoofdthema van deze graphic novel te zijn, waarmee de strip aan het eind net dat beetje extra diepte krijgt om dit album geslaagd te kunnen noemen.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!