Recensie De onwetenden HC
Kroniek van een kruisbestuiving
door Etienne Davodeau

De onwetenden, wat een prachtige titel is dat voor een stripboek. Zit de wereld immers niet vol 'onwetenden' die er geen idee van hebben hoe waardevol en interessant een stripboek kan zijn? Niet dat ik mezelf en mijn medestripliefhebbers op een voetstuk wil plaatsen of een verlichte status wil toekennen, maar de negende kunst is een volledig onbegrepen kunstvorm.
Onbegrepen door de massa, maar ook door de happy few die toch de cultuur hoog in hun vaandel dragen. Zelf liep ik enkele jaren rond op een kunstacademie, dat ik er in slaagde een diploma te bemachtigen heb ik te danken aan het feit dat ik mijn mond dicht hield over mijn liefde voor strips. Eén keer maakte ik de fout mijn stripwerk op te nemen in een 'werkschouw'. Nooit doen! Zélfs op een kunstacademie snappen ze niks van strips. Dat blijkt ook uit dit album van Etienne Davodeau, waarin een striptekenaar een boekje opendoet over de stripwereld van binnenuit.
In het boek is te lezen hoe zowel Davodeau als collegastriptekenaar Marc-Antoine Mathieu op de kunstacademie van allerlei artistieke disciplines beoefenden. Behálve strips! Strips zitten echt bij alle lagen van de bevolking in het verdomhoekje.
Wáárom maak ik me daar zo druk over?
Omdat het zo'n fantastisch medium is, waar zoveel mensen plezier aan zouden kunnen beleven als ze zich maar over hun vooroordelen héén konden zetten. Want dat is 't gekke met strips. Slechts zeer weinigen weten er iets van, maar bijna iedereen heeft er een mening over!
Geen pósitieve mening, dat moge duidelijk zijn.
Wijn bijvoorbeeld, daar weten ook niet heel veel mensen wat van, maar bij wijn wordt een kenner niet voor infantiel of onvolwassen versleten.


Etienne Davodeau (De val, De stroman, De vrienden van Saltiel) heeft misschien dáárom een strip gemaakt over wijn en stripalbums.
Zijn Kroniek van een kruisbestuiving is een interessant experiment. Davodeau weet niets over wijn, maar gaat een jaar lang onbezoldigd meewerken in de wijngaard van zijn vriend en kleine wijnboer Richard Leroy. Er is één voorwaarde: Zoals Etienne zich open zal stellen voor wijn, zo moet Richard zich openstellen voor strips. Richard laar Etienne wijn proeven; Etienne laat Leroy strips lezen.
Daarmee krijgt de lezer een kijkje in het beroep van wijnbouwer én in dat van striptekenaar.
Dat laatste interesseert mij vanzelfsprekend, met wijn heb ik weinig. Ik drink het als er geen bier meer is. Maar het is schitterend om te lezen hoe Richard met hart en ziel zijn kleine lapje grond bewerkt en zijn wijn zo zuiver mogelijk probeert te houden.
Af en toe – zeker als het bio-dynamische aspect van zijn methode tegen het licht wordt gehouden en die een antroposofische grondslag blijkt te hebben – is het boek hilarisch, maar over het algemeen is het licht filosofisch en vooral gepassioneerd.
Richard is even begeesterd van zijn wijn als Etienne van het tekenen.
Niet voor niets hebben beiden een vak waarin ze voornamelijk alléén aan het werk zijn.
Richard en Etienne zijn individualisten die in De onwetenden de kans krijgen een vriend in te wijden in hun passie.
Davodeau tekende dit boek waarschijnlijk snel en gedeeltelijk ter plaatse. Zijn tekeningen zijn helder maar sober. Hij weet dat zelf ook en bewondert bijvoorbeeld het tekentalent van de ook in het boek voorkomende Jean-Pierre Gibrat. Davodeau geeft ergens in dit album aan dat hij zijn tekenwerk voornamelijk functioneel ziet, de tekeningen moeten het verhaal in beeld brengen. Dat is precies wat hij met De onwetenden bewerkstelligt. Tekeningen die het verhaal ondersteunen, die nergens uitblinken in genialiteit, maar ook nooit storen bij het lezen.


Een jaar lang steekt Etienne zijn handen uit de mouwen in de wijngaard; een jaar lang worstelt Richard zich 's avonds in bed door het verplichte leesvoer heen. De strips die Etienne aansleept voor Richard zijn trouwens stuk voor stuk albums die bij een serieus stripliefhebber niet in de kast mogen ontbreken.
De heren boeken successen met hun kruisbestuiving, maar even vaak lopen ze vast in onbegrip en onbenul.
Etienne wendt zich vol afschuw af als Richard het werk van Moebius bekritiseerd met een kort: 'Het is niks!'
Maar over het algemeen hebben de mannen veel waardering voor de passie van hun vriend en doen ze hun best er iets van te begrijpen.
Vooral de houding van Richard is bewonderingswaardig. Etienne heeft het hele concept bedacht, Richard dompelt zich er gewillig in onder.
Hoewel hij niet alles wat Davodeau aandraagt weet te waarderen is hij verbaasd over wat de negende kunst te bieden heeft.
Ach... stelden maar meer mensen zich werkelijk open voor dat fantastische medium van ons...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!