Recensie Agent 327
20 De Daddy Vinci code
door Martin Lodewijk

Martin Lodewijk mocht altijd al graag populair-wetenschappelijke theorieën verwerken in zijn strip Agent 327. Paaseiland; de Bermudadriehoek; de boeken van Erich von Däniken – over de kosmische hulp die de mensheid moet hebben gehad om tot ontwikkeling te komen; de boeken van ontdekkingsreiziger/antropoloog Thor Heyerdahl; allemaal brokjes informatie die Lodewijk als een legpuzzel ineen paste tot wat mijns inziens zijn meesterwerk is: Dossier Zevenslaper.
Het album bracht hem trouwens op de rand van een zenuwinzinking, want hij vervaardigde het on the fly, zonder van te voren precies te weten waar het zou eindigen.
Het scheelde niet veel of Lodewijk was er niet in geslaagd alle eindjes aan elkaar te breien.
Ook zijn latere albums zitten vol met referenties naar mysteries rond historische gebeurtenissen of allerhande theorieën daaromtrent.
De vlucht van vroeger handelt bijvoorbeeld over Rudolf Hess, de vertrouweling van Hitler, die het ineens in de kop kreeg om het kanaal over te vliegen om in naam van de führer te gaan onderhandelen. Der führer was... euh furieus.
Kijk, met dat soort feitjes, daar kan Lodewijk wel wat mee...
Agent 327-lezers zien met grote regelmaat het woord 'authentiek' opduiken in de kantlijnen van de strip.
Om niet aan de gang te blijven merkt Lodewijk in dit album ergens op: 'Ook als er geen ”authentiek” bij staat mag u aannemen dat 't wel zo'n beetje klopt!'
Het lijkt erop dat Lodewijk zijn eigen interesses omzet in stripvorm en het leverde door de jaren heen een flink stel goede albums op.

Nu is dan – naar we mogen aannemen – de allerlaatste Agent 327 verschenen, en ook dit is weer zo'n album waar Lodewijk zich bijna in verslikte. Hij is er al járen mee bezig en het werd zo vaak vruchteloos aangekondigd dat wij er bijna niet meer in geloofden het ooit nog te zien verschijnen.
Dat Lodewijk met zijn tijd meegaat blijkt uit het feit dat hij deze keer de boeken van een andere – modernere – populaire schrijver als uitgangspunt neemt: Dan Brown. De Daddy Vinci code is – ik vertel u niets nieuws – geïnspireerd op De Davinci code.
Gaat Agent 327 naar Rome?
Nee. Kenners van zijn werk weten hoe krap het budget van de Nederlandse geheime dienst is...
Lodewijk zoekt daarom zijn Italianen dichter bij huis: In een Italiaanse ijssalon!
De recepten van Daddy Vinci's ijssalon Veni, Vidi, Vinci zijn oeroud en overgeleverd van generatie op generatie.
Ze gaan terug tot... de Katharen!
Hoewel het album vol leuke ideeën en onverwachte wendingen zit – er duikt net als in De vlucht van vroeger weer een op geheel eigen wijze geïnterpreteerd stukje onvervalste Nederlandse historie in op – is De Daddy Vinci code niet echt een geslaagd album te noemen.
Lodewijk springt wat al te vaak van de hak op de tak, iets dat ongetwijfeld ook in de hand is gewerkt doordat hij niet continu aan dit album heeft kunnen werken, maar het steeds voor langere periodes moest wegleggen.
Een erg leuk detail is dat er voor de tekenaar zélf een grote rol is weggelegd in dit album.
Als agent 010 zit hij al jaren in de kelders van het hoofdkantoor van de Nederlandse geheime dienst te zweten op dossiers die hij maar niet rond krijgt. Ook dat is dus 'authentiek'!
In De Daddy Vinci code krijgt hij eindelijk de kans eens wat veldwerk te verrichten. Hij stort zich er vol overgave op.
Dit twintigste deel is misschien niet het beste dat de grootste Nederlands stripauteur afleverde, maar het is allemaal zo sympathiek dat je 'm dat direct vergeeft.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!