Recensie Kappie
140 De wierlozen &
141 De wijde verten
door Piet Wijn & Eiso Toonder
naar Marten Toonder

Heer Bommel is een blazer met een goede inborst, Tom Poes een – hooguit wat irritante – slimmerik zonder smet, Panda een aardig ventje en Koning Hollewijn een wat verstrooide lieve man. In het Toonder-universum is er maar één held die eigenlijk niet eens zo sympathiek is: Kappie. Ik bedoel, hij ziet er bijzonder sympathiek uit en heeft het hart op de goede plaats, maar als je mag afgaan op de laatste twee avonturen die hij beleefde, dan is hij maar een verdraaide mopperkont! Siep de machinist en Tjeerd de stuurman kunnen in zijn ogen maar weinig goed doen.
Kappie schijnt gedeeltelijk gebaseerd te zijn op Toonder's vader Marten Senior, die op de grote vaart zat, best een aardige vent, maar geen type dat met zijn affectie te koop liep.
Misschien hoort het bij de baan: veel kapiteins uit de jeugdliteratuur zijn van die bromberen. Wal Rus is geen haar beter...

Uitgeverij Stripstift heeft in de afgelopen maanden acht van elf geplande Kappie-boekjes uitgebracht: De laatste avonturen die Kappie beleefde, verhalen die niet eerder in boekvorm verschenen. De Kraak – Kappie's karakteristieke sleepboot – is aan het eind van haar latijn, Tjeerd is drukker met zijn verzameling klokken en zijn albums met prentbriefkaarten dan met zijn werk en verlangt naar Maartje de weduwvrouw die zulke lekkere koffie zet en van die heerlijke gruttenpap maakt, en de talloze reparaties aan de wrakke schuit groeien Siep de machinist zo langzamerhand boven het hoofd.
Eiso Toonder breidt met deze verhalen een mooi slot aan de reizen van De Kraak, die toch 141 avonturen lang haar mannetje stond.
De Kraak is trouwens evenzeer een karakter in de strip als Kappie, Tjeerd en Siep dat zijn en is een mooi voorbeeld van hoe in een strip een niet-levend object toch min of meer tot leven gebracht kan worden. De Oude Schicht van Toonder is ook zo'n voorbeeld, evenals de auto van Donald Duck.
In zijn nawoord is Eiso niet mals tegenover zijn vader, maar we wisten al wel dat het tussen die twee niet helemaal boterde.


Piet Wijn tekende Kappie vanaf verhaal 129 tot het onvrijwillige pensioen van de kleine kapitein.
Zijn tekenwerk is dik in orde, maar hier piept de echte Piet Wijn nog niet zo manifest door het Toonderstramien heen als bijvoorbeeld in de Panda-ballonstrip.
Leuke verhalen die de zo kenbare sfeer in de Toonder-verhalen zeker omarmen – al mist men door de op zee gesitueerde verhalen natuurlijk de in Toonders werk alomtegenwoordige knoestige bomen en desolate heidelandschappen.
Eiso beheerst het Toonder-woordgebruik zeker: Tjeerd plakt zijn prentbriefkaarten niet in met lijm, maar met gom, een boot heet een schuit en de sleep van De Kraak vervoert een lading drukknopen. Goed voor een glimlach en een half uurtje lekker ouderwets leesplezier.
Of Stripstift ook de overige 130 – schijnbaar wel ooit in albumvorm verschenen, maar ondertussen volledig uitverkochte – Kappie-avonturen gaat uitgeven is maar de vraag.
Laten we het hopen, de boekjes zijn eenvoudig maar netjes uitgevoerd, het tekenwerk is op fatsoenlijk formaat helder afgedrukt, de teksten zijn geredigeerd en men heeft zijn uiterste best gedaan alle betrokkenen te achterhalen.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken schreef en tekende Marten Toonder zelf namelijk maar één Kappie-verhaal!

(HH)

Interesse? Koop het album hier!