Recensie El Mesias
door Wauter Mannaert & Mark Bellido
Beginnende striptekenaars wagen zich zelden meteen aan een volledig verhaal.
Vrijwel alle tekenaars die we nu tot de groten van het stripverhaal rekenen begonnen hun loopbaan als hulpje van een andere tekenaar en als ze dan de kans kregen om een eigen strip te maken dan waren dat meestal korte verhalen. Hermann (Bernard Prince) begon zo, evenals Mezieres (Ravian) en ook Franz (Jugurtha) debuteerde met de korte gagstrip Korrigan (gepubliceerd in Pepparade) voor hij zich aan serieus werk ging wagen.
Je ziet hen in die eerste probeersels de mogelijkheden aftasten, grafisch groeien en zich warmlopen voor het echte werk.
In dat licht was het indrukwekkend dat de beginnende Belgische striptekenaar Wauter Mannaert een paar jaar terug schijnbaar vanuit het niets met een 100 pagina's tellende graphic novel Ondergronds op de proppen kwam. En dat terwijl hij daarnaast ook nog bekendheid verwierf als gameboycomponist en door heel Europa trok met zijn tot muziekinstrumenten omgebouwde gameboys.
Ondergronds was bovendien – zeker voor een debutant – een heel geslaagde graphic novel te noemen, die grote thema's als politiek, vrijheid en kapitalisme koppelde aan een haast dromerige wereld vol kunstemakers.
Mannaert keert nu – nog indrukwekkender – terug met een graphic novel die, zoals hij zelf beweert, tot zijn grote opluchting onder de 300 pagina's bleef, al scheelt het maar 12 bladzijden.
Zijn tekenstijl valt niet te vergelijken met de eerder in deze recensie genoemde grootmeesters; Mannaert hanteert een meer intuïtieve stijl, maar dat wil niet zeggen dat hij niet gegroeid zou zijn en ook zeker niet dat zijn tekeningen niet zouden 'werken'. Het werkt heel goed en geeft de strip een goed bij het verhaal aansluitende eigenwijzigheid mee.
El Mesias is geen gemakkelijk verhaal, al heeft schrijver Mark Bellido er wel zorg voorgedragen dat het vlot weg leest: El Mesias handelt namelijk – nog meer dan Mannaert's debuut – rond maatschappelijke problemen en het album is uitgesproken politiek.
Het begint feitelijk als twee Jésussen elkaar ontmoeten. Jesús Hernandez is een gevallen kapitalist die álles kwijt is, op z'n eerste dollar na, die hij ooit kreeg van een Amerikaan met de opdracht iets van zijn leven te gaan maken. Nu het hem financieel tegen zit wordt zelfs rustig zelfmoord plegen hem niet gegund. Bij toeval hoort hij van een dorpje Marinaleda dat zich afgescheiden heeft van de kapitalistische maatschappij en besluit daar zijn heil te gaan zoeken.
Op van de barones afgenomen land bestiert ene Jesús Rebélate op socialistische, linkse wijze Marinaleda, op handen gedragen door alle bewoners van het dorp (op de leider van de communistische partij na). Rebélate heeft een zege behaald bij politieke verkiezingen buiten zijn dorp en staat voor een moeilijke keuze: water bij de wijn doen of zijn zetel opgeven.
Dat is waar dit album feitelijk over gaat: Idealen en concessies, dit alles bekeken vanuit een zeer linkse hoek. Leek me aanvankelijk wat gevaarlijk, zoiets wordt al gauw belerend, maar Bellido weet de balans te bewaren.
Hoewel ze eigenlijk lijnrecht tegenover elkaar staan, vinden de beide Jesússen elkaar, en tussen de regels van het verhaal door duikt een dérde Jezus op. Die van Nazareth. El mesias is – ondanks de titel – echter geen religieus of anti-religieus boek.
De politieke kant van Jezus wordt gebruikt als analogie en ik moet zeggen: ook dát werkt!
Je bent even zoet met dit boek, maar het loont de moeite.
Dat is relatief trouwens: het is geen vergelijk met de tijd die het Wauter Mannaert van de straat gehouden moet hebben!
(HH)
Interesse? Koop het album hier!