Recensie Een verhaal
door Gipi

Als ik het goed begrijp is het de bedoeling van Gipi (Gianni Pacinotti) om in zijn nieuwste boek twee verhalen dusdanig aan elkaar te smeden dat ze samen één hecht verhaal vormen. Zo hecht dat de las niet eens meer te zien is, vandaar dat de titel door de auteur aan elkaar geschreven wordt: eenverhaal.


Silvano Landi is een schrijver die van het padje is gelopen en in een psychiatrische kliniek belandt.
Daar uit hij zich enkel door het tekenen van een boom en een tankstation.
Gipi neemt grafisch uitgebreid de tijd om aan de lezer verklaren waarom dat is.
Het heeft te maken met 's mans stukgelopen huwelijk en met zijn obsessie voor de brieven van zijn overgrootvader die in de Eerste Wereldoorlog in de loopgraven diende.

Grafisch gezien is eenverhaal een kunstwerkje. Gipi schijnt nooit te schetsen en geeft zijn artistieke instinct alle ruimte. Het levert een album vol vreemd maar interessant tekenwerk op, waarin hij krabbelige pentekeningen afwisselt met zeer sfeervolle aquarellen.
Ondanks de losse, niet ambachtelijke werkwijze – of misschien juist daardoor – krijgt het tekenwerk een emotionele lading die er niet om liegt.
Wat de twee verhalen die Gipi aaneensmeedt betreft ben ik iets minder enthousiast. Het verhaal van de overgrootvader is sterk genoeg om op zichzelf een album te rechtvaardigen maar door het te verwerven met het verhaal van de stukgelopen schrijver boet het in aan kracht.
Gipi wil het allemaal nog zwaarder aanzetten en dramatischer maken dan het al is.
Mij wat te gezocht en te pretentieus.
Het album werd genomineerd voor de Premio Strega, de meest prestigieuze Italiaanse literatuurprijs, dus het kan zo maar zijn dat Gipi wel degelijk het recht heeft om pretentieus te zijn...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!