Recensie Michel Vaillant II deel 2: Volt &
deel 3: Hoogspanning
door Marc Bourgne, Benjamin Beneteau, Philippe Graton & Denis Lapiere

Het 'nieuwe seizoen' van Michel Vaillant gaat bijna even hard als de coureur zelf. Er ligt elk jaar een nieuw album, net als in vroeger dagen toen Michel Vaillant één van de populairste strips van haar tijd was. De kwaliteit lijdt niet onder dit tempo, want die is onveranderd goed; beter eigenlijk dan pakweg de laatste veertig Michel Vaillant-albums van de originele run.
Michel is ouder geworden, heeft een zoon en de daarmee gepaard gaande problemen.
En dan is er nog die knappe journaliste Carole die een documentaire over Michel maakt en de hele dag om hem heen hangt. Michel's vrouw Francoise ziet haar als een bedreiging, maar Michel stelt haar gerust: Het is maar een journaliste. Zo heeft hij Francoise destijds toch ook ontmoet? Júist, da's nou precies waar Francoise zich zo'n zorgen over maakt. De Vaillant-mannen staan niet bekend om hun tact waar het vrouwenzaken betreft.
Maar Michel Vaillant is een feel good strip, dus maak u niet al te veel zorgen over het emotionele welzijn van de familie Vaillant.
Scenaristen Philippe Graton en Denis Lapiere weten een goed evenwicht te vinden tussen het race-gebeuren, de familiare aangelegenheden.
Ze vertellen een geloofwaardig verhaal dat niets af doet aan de oude Michel Vaillant-reeks, maar haar wel update naar de eenentwintigste eeuw.

 
De tekeningen van Marc Bourgne zijn helder, maar toch niet plat. Hij tekent de figuren en de achtergronden, terwijl Benjamin Beneteau het technische tekenwerk voor zijn rekening neemt, de auto's enzo. Het ie niet eenvoudig om het tekenen van een strip op deze manier op te delen. Hugo Pratt liet bijvoorbeeld de legervoertuigen in De Woestijnschorpioenen altijd tekenen door zijn assistenten, zonder zich daarbij iets aan te trekken van de levensgrote stijlverschillen. Stond er ineens een technisch perfect getekende tank in strak zijaanzicht in een door Pratt met twee lijntjes op papier gekwakte woestijn. Geen gezicht!
Bij het eerste album van de nieuwe Vaillant-reeks was zichtbaar – en ietwat storend – dat de tekenaars worstelden met het verenigen van de twee nogal uiteenlopende tekenstijlen, maar gaandeweg hebben ze een manier gevonden om het er organischer uit te laten zien en nu werkt het prima.


Het allerknapste aan deze Michel Vaillant doorstart is echter dat Bourgne dit moderne verhaal de sfeer weet mee te geven van de oude Michel Vaillant-reeks. Dat komt door zijn vakkundigheid als tekenaar, maar hij wordt daarbij ook enorm geholpen door inkleurder Christian Lerolle.
Die hanteert de lekker herkenbare dresscode van vroeger (Michel draagt een rood hemd en een lichtblauwe broek) en brengt met zijn inkleuring albums als De waaghalzen (het eerste Michel Vaillant avontuur dat ik onder ogen kreeg) haast terloops in herinnering bij de lezer.
Michel Vaillant is niet dood. Hij leeft!

(HH)