Recensie De lokroep van de roots deel 1 t/m 3
door Gael Sejourne & Callende

Wie De lokroep van de roots leest zou kunnen denken dat het geluk de knappe halfbloed Anna al te veel toelacht. Deze dochter van een zwarte moeder en een blanke vader – beiden dood – wordt opgevoed door haar oom en tante en geestelijk bijgestaan door haar grootmoeder.
Ze werkt als serveerster in het restaurant van haar oom Benny en gaat 's avonds graag uit in de clubs van Harlem, waar de crimineel Marcus een oogje op haar laat vallen.
Anna moet niets van hem weten, maar Marcus is niet gewend 'nee' te horen. Als het allemaal uit de hand dreigt te lopen krijgt Anna de ontsnapping op een presenteerblaadje aangeboden:
Ze wordt zomaar ineens gebombardeerd tot filmster en gaat met het filmgezelschap op weg naar Afrika, waar ze in haar vrije tijd op zoek kan naar haar roots. En naar haar vader, die toch niet dood blijkt. Of in elk geval, tot voor kort niet.
De expeditie waar hij als gids aan verbonden was, is spoorloos verdwenen en Anna hoopt in Afrika het spoor van haar vader terug te vinden.


Maar het leven van een filmster is niet zo glamoureus als het er van buitenaf uitziet en de liefdesrelatie die Anna aanknoopt met de blanke Simon komt stevig onder druk te staan.
Ook de filmcrew krijgt het zwaar te verduren. Ze vinden sporen van de expeditie, maar die zijn weinig hoopgevend.
Als dan ook nog de beroemde – maar moeilijk hanteerbare – regisseur W.J. Spalding door leeuwen aangevallen wordt, dreigt het hele filmavontuur in het water te vallen...


De fraaie tekeningen van Gael Sejourne (Tatanka, Lance Crow Dog) doen – ook door de keuze voor een knappe heldin en de manier van inkleuren – denken aan die van Gibrat.
Het verhaal is boeiend en goed verteld, en de vele verwijzingen naar historische gebeurtenissen, trends en personages maken de strip er alleen maar interessanter op. Maar schrijver Callede (Damocles, Karma Salsa, High security) legt iets teveel nadruk op de emoties van zijn 'ster'.
Hij revancheert zich op het laatste moment echter meesterlijk met een epiloog die je echt niet ziet aankomen.
Twijfelde ik aanvankelijk nog of De lokroep van de roots een aardige strip was of een goede, de epiloog trekt de strip over de streep.
Naar de góede kant.

(HH)