Recensie Tex Willer Dodemansrit
door Fabio Civitelli & Mauro Boselli
Recensie Claire Dewitt Tot in de dood
door Fred de Heij & Willem Ritstier

Pulp vs. Pulp

Het is natuurlijk zuiver toeval, maar twee onlangs verschenen Western-pulpstrips bevatten horror-elementen. Een goede gelegenheid om ze eens met elkaar te gaan vergelijken.
De eerste is een nieuw deel uit de aloude pulpreeks Tex Willer, waarvan in Nederland in de jaren zeventig meer dan 100 pockets op de markt werden gebracht.
De tweede is een nieuwe strip getekend door 's Neerlands beste pulpproducent Fred de Heij: Claire Dewitt.
Het verhaal werd geschreven door Willem Ritstier, die eerder de western Ronson Inc. voor zijn rekening nam en handelt over Claire Dewitt, een drieste dame die in het wilde westen jaagt op een bloeddorstig monster.
Het levert een totaal ongeloofwaardig verhaal op waarin Ritstier de indruk probeert te wekken dat hij in volgende delen nog heel wat uit de doeken gaat doen. Ik heb er weinig hoop op dat wat hij nog te vertellen heeft mij zal gaan boeien.
Maar da's allemaal nog niet zo erg; wie een horrorwestern ter hand neemt doet dat niet om op een goed doortimmerd verhaal getrakteerd te worden. Nee, het meest ergerlijke aan deze strip zijn de dialogen: Ritstier probeert spaghettiwestern-dialogen te schrijven, maar slaat de plank steeds net mis. Zoiets is dan ook moeilijker dan je denkt. De zwijgzame Clint Eastwood in de dollar-trilogie van Leone mag dan weinig woorden gebruiken; degene die hij gebruikt zijn allemaal ráák. Die van Ritstier missen doel.


Dat het ook anders kan blijkt uit het tweede deel van de nieuwe Tex Willer-reeks die uitgeverij Hum onlangs (her)opstartte. Deel 1 van deze reeks was rap uitverkocht, want – laten we eerlijk zijn – het verhaal en de tekeningen waren veel te goed voor een pulpstrip als Tex Willer.
Toptekenaar Colin Wilson tekende op de toppen van zijn kunnen en het verhaal van Claudio Nizzi had niet misstaan in de Blueberry-reeks.
Het tweede deel levert een authentieker Tex Willer-avontuur, met heldere tekeningen die heel functioneel, maar zeker niet flamboyant zijn.
Het tekenwerk van Fabio Civitelli is zelfs zo helder dat het op het meer bij Tex Willer passende pocketformaat ook prima leesbaar zou zijn.
Het verhaal heeft net zo weinig om het lijf als dat van Claire Dewitt: Tex Willer en Kit Carson duiken in het mysterie van El hombre Muerto, een soort Sleepy hollow. De schurk Arthuro Videla raakte zijn hoofd kwijt door toedoen van een groepje Rangers die zijn misdaden zat waren, hem doodden, van zijn hoofd ontdeden en vervolgens zijn hoofdloze lijk op een paard de prairie opjoegen. Twintig jaar later wordt Ben Horne – één van de vier Rangers – vermoord door... een hoofdloze ruiter. En die heeft het ook voorzien op de drie andere Rangers.
Het verhaal dat Mauro Boselli vertelt is niet van een kwaliteit die je uit je stoel doet vallen van verbazing, maar het is precies wat je verwachten mag van een pulpwestern als Tex Willer.
Onderhoudend en vermakelijk. De kracht zit in de dialogen, want hoewel ook Boselli zich hier bedient van gemeenplaatsen en clichés zijn de teksten die hij zijn helden en schurken in de mond legt wél overtuigend.
Qua tekeningen is Claire Dewitt's Tot in de dood misschien interessanter, maar Tex Willers Dodemansrit is in al zijn pretentieloosheid veel leuker leesvoer...

(HH)