Recensie Buck Danny Classic 1 - Sabres boven Korea
door Jean-Michel Arroyo & Frederic Zumbiehl

Een nieuwe Buck Danny?
Ja en nee, een nieuw album, maar met de óude Buck Danny.
Terwijl Buck in de reguliere album-reeks meegroeide met de ontwikkelingen in de vliegtuigbranche en steeds in de nieuwste modellen vloog, speelt het eerste album van Buck Danny Classic zich af ten tijde van het 11e album In Korea en is er geen modern toestel in te bekennen.
Voor vliegtuigenthousiastelingen misschien een teleurstelling, maar voor de liefhebber van klassieke strips goed nieuws. De latere Buck Danny's misten toch wat van de charme die de eerste albums zo leesbaar maakte.
Op zich hoef je geen nieuwe reeks op te starten om verhalen te kunnen vertellen die zich op een bepaald historisch punt in de serie afspelen. Blake & Mortimer-auteurs situeerden hun verhalen ook in het verleden van de reeks en Taymans plaatste bijvoorbeeld het zeventiende Lefranc-album De meester van het atoom net ná het eerste, maar een slecht idee is het misschien niet.
Zelf werd ik in ieder geval getriggerd om het album een kans te geven terwijl ik de oorspronkelijke Buck Danny-reeks al járen niet meer volg...

Hoewel de tekeningen van Jean-Michel Arroyo niet zo klassiek en rond ogen als die van Hubinon komt hij toch aardig in de buurt. De scheve glimlach die bijna het gehele album Buck's vierkante kaken siert en de haast verplichte Kuifje-weekblad-lok (zoals Michel Vaillant er ook een had) nemen de lezer mee naar vroeger tijden. Buck Danny Classic, indeed.
Het scenario, da's andere koek.
Al is de rolverdeling net zoals anders – Buck is de held, Sonny de koekenbakker en Tumbler alleen maar nodig om het gezelschap tot drie aan te vullen en hen de gelegenheid te geven de held uit te hangen – het verhaal heeft aanzienlijk meer om het lijf dan een gemiddelde Buck Danny van vroeger. Niets mis mee, hoor. Sabres boven Korea is een lekker leesbaar en onderhoudend album geworden, dat hooguit wat – gaap – slaapverwekkend wordt als Sonny weer eens aan het stuntelen slaat. Dat hebben we misschien wat al te vaak gezien in vliegtuigstrips als Tangy & Laverdure en in de albums van Buck Danny zèlf.


Kon je er vroeger van op aan dat aan het eind van het album ook het avontuur ten einde was, bij moderne strips tref je meestal een 'wordt vervolgd' aan.
Daar komt ook schrijver Frederic Zumbiehl hier niet onderuit.
Niet erg classic, dus maar persoonlijk vind ik het goed nieuws dat het verhaal wat verder uitgediept wordt en Buck – al gaat hij hier dan terug in de tijd – er niet onvolwassener op geworden is...

(HH)