Recensie Losse tongen HC
door Pascal Rabate

Het jongste album van Pascal Rabaté (Ibicus, De feestwinkel, Een tweede jeugd) heet Losse tongen en speelt zich af in het kleine dorpje Restigné, aan het begin van de jaren zestig.
Pierre Ferra, de nieuwe pastoor, belandt er in een wespennest. Een vete tussen twee wijnboeren is geëindigd in een drama: Eén van de twee is bij een wraakactie op de ander aan stukken gereten bij een ontploffing. Tegelijk met Ferra arriveert er ook een inspecteur van de politie in Restigné om de zaak te onderzoeken.


Rabaté weet dit dorpsverhaal goed en boeiend te vertellen, al neemt hij meer tijd voor het neerzetten van de sfeer dan voor de ontknoping.
Bij het lezen moet je onwillekeurig denken aan Dagboek van een herdershond. Zo schlemielig als Erik Odekerke is Ferra niet, maar Rabaté voegt genoeg glimlachen toe om te voorkomen dat het verhaal al te zwaar wordt.
Qua tekenwerk – dat varieert nogal bij de man – komt Losse tongen het dichtst in de buurt bij het werk van René Follet. Vakkundig zwart-wit werk, een knappe mix tussen virtuositeit en losheid: Rabaté is een talent en Losse tongen is – ook qua verhaal en periode – vergelijkbaar met het laatste werk van Follet: De zaak Dominici.
Het lijkt bijna of Rabaté revanche neemt voor dat laatste teleurstellende album van de oude meester.
Het niveau van De zaak Dominici overstijgt Rabaté met kinderlijk gemak, maar zijn eigen Ibicus naar de kroon steken, dat lukt hem met dit album niet...

(HH)