Recensie Ze waren met tien deel 1 t/m 6 HC
door Eric Stalner

Eric Stalner tekent aantrekkelijk ogende historische strips.
Hij draait al weer heel wat jaren mee en hoewel hij niet tot de categorie van de allergrootste striptekenaars weet door te dringen, heeft hij toch een aardige groep liefhebbers aan zich weten te binden.
Zelf weet ik eigenlijk niet goed of ik tot die groep behoor...
Enerzijds spreekt zijn tekenwerk me aan, evenals de historische periodes die hij kiest voor zijn verhalen en ook is hij niet bang om het over een heel andere boeg te gooien waardoor zijn werk behoorlijk divers genoemd kan worden. Anderzijds blijf ik na het lezen van zijn strips vaak achter met de vraag: vond ik dit nou goed, of niet?

Ze waren met tien gaat – zoals veel van Stalners strips – goed van start: Napoleons Grande Armée trekt zich overhaast terug na de in Rusland geleden nederlaag, zo snel dat niet iedereen het terugtrekkende leger kan bijbenen.
Jean Baptiste Grassien, een legerarts, bevindt zich samen met wat er over is van zijn legeronderdeel in een Russische villa. De gewonden beletten hen de terugtocht te aanvaarden, bovendien voelt Grassien zich verantwoordelijk voor het herstel van de eigenaresse van de villa, een Russische gravin die gewond raakte aan haar ogen. Hij weet dat ze van haar blindheid zal genezen, mits hij haar verzorgen kan.
Dan valt een stel Russische boeren de villa binnen, op wraak belust jegens de Franse soldaten én de gravin, die de vijand onderdak verleende...
Met een groep van negen personen slaagt Grassien er uiteindelijk in de terugtocht te aanvaarden, maar het is winter en overal loert het gevaar. Wolven, woedende Russen, heetgebakerde Kozakken of... verraderlijke landgenoten.
Het levert prachtige plaatjes op, want Stalner is niet alleen goed in het tekenen van personages, maar ook met de natuur weet hij raad.
Zoals de tien kleine negertjes één voor één van hun hekje vielen, zo leggen Grassiens reisgenoten het loodje. Gefrustreerd tot op het bot moet Grassien het allemaal aanzien en aan het eind van de reis wil hij nog maar één ding: wraak nemen op ene Morlaix de Guerigny.

In deel drie maakt Ze waren met tien – zoals dat ook in andere Stalner strips vaker voorkomt – een U-bocht en gaat het ineens over een groep anti-royalisten die de afgezette keizer Napoleon graag weer op de troon zouden zien. Helemaal onlogisch is de ommezwaai van thema gezien de gebeurtenissen in de eerste twee delen niet, maar je zit ineens wel een heel ander soort strip te lezen.
Grassien sluit zich aan bij de groep, maakt nieuwe vrienden – en vijanden waaronder de legendarische politie-inspecteur Vidocq – en weet zowaar zijn leven weer op de rit te krijgen.
In het vijfde en zesde deel is hij keurig getrouwd en leidt hij een gelukkig leven met zijn vrouw en kinderen.
Tot zijn dochter – die net als haar vader interesse heeft voor de medische wetenschap, maar daar als vrouw weinig mee uit kan richten – geronseld wordt om een oude Corsicaan te gaan verzorgen.
De man heeft zich met enkele getrouwen teruggetrokken op een bergtop en wordt gezocht door de politie.
Het brengt Grassien uiteindelijk oog-in-oog met de man die verantwoordelijk is voor alle ellende die hij heeft moeten doorstaan, want zonder deze man was er geen veldtocht naar Rusland geweest...

Met de tien hoofdpersonages uit de titel – en al het volk dat er gaandeweg nog bij komt – is het soms wat lastig de personen uit elkaar te houden, maar toch slaagt Stalner er vrij goed in het overzicht te houden.
Hij vertelt de belevenissen van Grassien ook best goed en het tekenwerk is zeer de moeite waard, maar het is allemaal wat stroef en het verhaal doet hier en daar geforceerd aan.
Waarom zoekt hij nou niet eens een echt goede scenarist?
Dan zou ik mezelf wellicht definitief tot de Stalner-aanhangers gaan rekenen, maar nu moet ik opnieuw concluderen dat het niet slecht is, maar ook niet echt heel goed...

(HH)