Recensie De Argonautjes
1. De onderwereld HC &
3. Het orakel van Delphi HC
door Dick Matena & Lo Hartog van Banda

Ja!
Eindelijk staat er dan een uitgever op die zich gaat ontfermen over één van de leukste Nederlandse strips ooit gemaakt: De Argonautjes.
De strip werd aan het eind van de jaren zestig als één van de eerste Nederlandse producties (na Agent 327 en werk van Kresse) geplaatst in het weekblad Pep.
Dick Matena – weggehaald bij de Toonderstudio's – was nog jong, maar een talent om rekening mee te houden.
De échte Nederlandse tegenhanger van Asterix – Gilles de Geus – zou nog enige jaren op zich laten wachten, maar De Argonautjes zijn overduidelijk geïnspireerd op het succes van de kleine Galliër: Een humoristische strip in een historische setting.
Niets mis mee, en het idee om de Griekse mythen en sagen als uitgangspunt te nemen is erg goed.

Tekenaar Dick Matena ontwikkelde zich razendsnel, al moest hij eigenlijk overnieuw beginnen omdat hij voor De Argonautjes de Franse stripschool als uitgangspunt diende te nemen en niet de Toonderschool, waarvan hij op jonge leeftijd al doorkneed was.
Dat is goed te zien in het eerste album dat Rijperman uitgeeft in de Dick Matena collectie.
De tekeningen zijn nog wat kaal en onwennig. Ook schrijver Lo Hartog van Banda – tevens uit de stal van Toonder – moet er nog even inkomen, waardoor dit eerste avontuur bij herlezing toch wat tegenvalt.
Rijperman kiest niet voor een chronologische heruitgave van de Argonautjes-verhalen.
Tegelijk met het eerste deel verschijnt namelijk ook deel drie.
Nota bene het Argonautjes-avontuur dat als énige deel in de reeks nog goed (tweedehands) verkrijgbaar is en bovendien het enige in kléur uitgegeven album. Hoewel het in 1971 een goedkoop geproduceerde uitgave betrof, zien de kleuren er in die eerste uitgave een stuk beter uit dan in deze herdruk, waar ze flets, vlekkerig en modderig zijn.
De uitvoering van deze herdrukken laat trouwens toch te wensen over. In vergelijking met de voorbeeldige heruitgaven van uitgeverij Sherpa en de wat kalere, maar toch prima uitgevoerde Philemon-herdrukken van Uitgeverij Hum, laat Rijperman hier een flinke steek vallen.

Hoewel het idee van een nieuwe Argonautjes-uitgave me erg aantrok zitten we voorlopig opgescheept met twee lelijke en licht overbodige albums.
Daar trek je twijfelende klanten niet bepaald mee over de streep.
Idee: een acht, uitvoering: een vier!
Het had allemaal zoveel beter gekund...

(HH)