Recensie De Generaal 7
De erfenis van oom Jules / Revolutie in San Cochabamba
door Peter de Smet


 

Toen mijn vrouw me een aantal jaren geleden mee naar de bioscoop wilde sleuren om de woest populaire film Titanic te gaan zien heb ik me verzet met de woorden: 'Ik ga niet naar een film waarvan ik van tevoren weet hoe-ie afloopt!'
Het werkte, ik hoefde niet mee, maar het was natuurlijk een leugen. Dan zou je vrijwel geen historische film meer kunnen kijken, geen biografie meer kunnen lezen en – wat erger is – geen Generaalstrips meer uit de kast hoeven te halen. Die lopen namelijk allemaal hetzelfde af, zoals de prof achterop de albums zelf al tevreden vaststelde: 'slecht!'
De Generaal lezen is qua plot zonde van je tijd.
Aan het eind is de Generaal niets opgeschoten.
Sterker nog: hij zit met de zijnen in de bak, maar de lezer heeft even de ellende van alledag helemaal kunnen vergeten.

 

 

Het knappe aan de strip is dat de lezer aan het begin wéét dat het allemaal zinloos zal zijn en tot niets zal leiden, maar dat alle stripfiguren – behalve de soldaat – er steeds weer in lijken te geloven.
Bij elk 'geniaal' plan loopt de Generaals gemoed over en bij elke in het vooruitzicht gestelde bekeuring meent motoragent Dreutel dat de roodkoperen fluit van verdienste niet meer aan zijn neus voorbij kán gaan.
De Generaal is de 'Allo allo' van de stripwereld.
Ook daarin gaat elke aflevering een hele stoet vreemde figuren opgewekt en vol vertrouwen levensgrote mislukkingen tegemoet. Cafébaas René is de enige die snapt dat het maar tot één ding leidt: méér problemen voor hem.
De soldaat van De Generaal heeft eenzelfde soort inzicht: Hij blijft dan ook het liefst in de hangmat; in beweging komen betekent maar één ding: vertrek richting de nor.
Vaak met een enorme omweg, maar toch...
Die grenzeloze naïviteit is één van de sterkste punten van De Generaal en werkt heel goed in de korte verhalen die Peter de Smet ons jarenlang week-in, week-uit voorschotelde in de Pep en de Eppo.
Zo héél af en toe waagde De Smet zich aan een langer verhaal. Ik kan me nog herinneren dat ik me destijds afvroeg of dat wel zo'n goed idee was. Zou de perfecte formule die hij – waarschijnlijk grotendeels intuïtief – had uitgedokterd wel werken bij een lang verhaal?

 

 

Het antwoord is ja. En nee.
De Generaal deel 7 bevat twee lange verhalen: De erfenis van Oom Jules en Revolutie in San Cochabamba. In het eerste verhaal krijgt De Generaal een brief van zijn oom Jules, die was beurtschipper op het Tjollemakanaal, maar verdween in 1923 met schip en al na het aan boord nemen van een lading whisky. Nu blijkt dat hij in Afrika zit en op sterven ligt. Hij laat zijn bezittingen na aan zijn geliefde neef.
Eén van die bezittingen: de goudmijn van koning Salomo!
De Generaal reist af naar Afrika en de lezer weet dat ook dit avontuur zal eindigen in de cel, maar niet zonder dat er onderweg in een kookpot gebivakkeerd zal gaan worden.
Het verhaal lijdt in het geheel niet onder de lengte en De Smet spot op meesterlijke wijze met de wetten der logica. Zo duikt de motoragent niet enkel onderweg op als De Generaal met zijn gezelschap onderweg is naar Afrika in een tot luchtschip omgebouwde tram (lijn 1) maar ook in donker Afrika zelf komt hij weer aandreutelen met zijn bonnenboekje alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Klaar voor de bekeuring die zijn leven zal gaan veranderen en al zijn ambities (één eigenlijk) zal gaan waarmaken. Het is hem niet gegund, maar dat zag je aankomen.

Het lange verhaal geeft Peter de kans om qua tekenwerk eens helemaal los te gaan: Hij tekent vliegende trams, in enorme pannen soep neerstortende vliegtuigen en vliegdekschepen vanuit vogelperspectief alsof hij nooit anders gedaan heeft. Prachtig!
Het verhaal verveelt geen minuut, al is er eigenlijk eerder sprake van een misverstand dan van een verhaal. Het maakt De Smet niet uit: hij ouwehoert zich er glansrijk doorheen en het levert één van de verrassendste De Generaal-verhalen uit de reeks op.

 

 

Helaas blijkt met Revolutie in San Cochabamba dat een lang verhaal bij De Generaal niet altijd even goed werkt...
De Generaal gaat de revolutie in het politiek instabiele San Cochabamba leiden, gewapend met een injectiespuit. De Hulk was in de tijd dat dit verhaal tot stand kwam populair en wie de injectie toegediend krijgt scheurt uit zijn hemd en verandert in een brullende, groene bonk.
De Smet doet zijn best, maar het wil niet lukken.
Dat zou 'm er wel eens in kunnen zitten dat hij per ongeluk de formule veranderd heeft.
Wat?!?
Slaagt de poging?
Welnee...
Maar De Generaal eindigt op vrije voeten en niet in de bak.
Je gaat natuurlijk geen Generaal-strip lezen als je niet van tevoren weet hoe-ie afloopt...

 


(HH)